13 september 2017

BEWOGEN

BEWOGEN

Effe noar Geffe. Het ligt al meer dan een week achter ons. Maar toch heb ik een sterke behoefte om er even op terug te komen, even terugkijken. Ik moet mijn gevoel en ik denk zeker ook wel dat van mijn maatje Piet van Herpen even uiten. Even een uitleg voor alle duidelijkheid.

Op zaterdagavond is de presentatie van de Geffenaar van het jaar. Willibrord de Veer was daar de voorzitter van. Hij was het aanspreekpunt, de vertrouwenspersoon, een soort van rustige rots in de branding. Helaas stond hij niet op de kiosk op die zaterdagavond… Willibrord is op 20 april jl. plotseling uit ons midden weggerukt.

Piet Bosch was ons maatje, en net als wij tweetjes Piet van H en ik, oud bestuurslid van Effe noar Geffe. Een jarenlange traditie was, dat wij vanaf de opening tot in de verre namiddag met zijn drietjes gingen ‘rondstruinen’ over de markt. Wat kletsen, een terrasje, biertje.. We genoten daar ontzettend van, overigens met toestemming van onze lieftallige echtgenotes. Vorig jaar echter, maakte Piet B zijn laatste rondje. Bij die boom, daar bij de veiling der emoties’’, hoorde we hem zeggen: “Jongens, ga maar verder, ik kan echt niet meer”. We wisten het, alle drie. Op 7 april hebben we afscheid moeten nemen van Piet.

Twee buurmannen, twee vrienden, twee veel te jonge mensen.. binnen twee weken. Hoe bizar kan het zijn.

Dit jaar mocht ik de presentatie doen van de Geffenaar. Ietwat dubbel. Zeker tijdens de bekendmaking. Immers, Willibrord stond normaal gesproken achter je, dat gaf je een veilig gevoel. Dan kon het bijna niet mis gaan was je eigen gedachtegang. Was dat zo, of was het meer het feit waar je al de hele avond aan liep te denken: “Een jaar terug, was hij er gewoon nog, en nu”. Het maakte je boos, en alles had voor mij ineens een donkergrijs randje..

En toen was het zondag. Zo rond 10 uur stonden we, met zijn tweetjes op de markt. “Raar hé, best onwennig ook”, hoorde ik Piet tegen mij zeggen. Meer woorden waren er niet nodig. Vanaf minuut één werd de andere Piet al gemist. Piet toont zijn emoties iets meer dan ik. Hij wil ook graag zijn verhaal kwijt. Prima… Niks mis mee, toch?

En dan komt er een moment dat de ‘boom’ voor ons weer in het zicht komt. “De veiling der Emoties” is juist bezig. Kan het treffender. Zonder woorden staan we stil, even ieder voor zich, een hand op die boom, zomaar. Het geeft je een goed gevoel.

Effe noar Geffe was mooi. Voor ons een bewogen dag, maar ook eentje om nooit te vergeten.

O ja… Nog bedankt nog Piet en Willibrord, voor het mooie weer op die dag. Top geregeld daarboven.

Originele versie zie: www.prietjanpraat.wordpress.com/2017/09/10/de-wadi/

Foto's:


PP