20 februari 2018

IN DE BIECHTSTOEL: ANJA DE HAAS- BAAIJENS VAN…. ERNY DE HAAS .

GEFFEN – Ze zijn samen de kersverse ondernemers van het jaar 2017. “Verkozen door collega ondernemers uit Geffen. Dat maakt het juist zo bijzonder”, zeggen Erny en Anja de Haas, in Geffen en ver daarbuiten bijna wereldberoemd van Cafe-Zaal ’t Haasje. Ondernemers pur sang maar bovenal trotse ouders van hun drie dochters, Daisy, Shanice en Mirthe. Anja de Haas- Baaijens (49) geboren te Oss. “De zaak is natuurlijk ons speerpunt, maar we doen ons stinkende best om zakelijk en privé gescheiden te houden. Dat is voor mij geen noodzaak maar hoofdzaak”, aldus Anja.

Door Jan van Ravenstein

Geloof je?
Ja natuurlijk. Dat heb je deels van huis uit meegekregen. Met ons ‘thuis’ ging ik vroeger altijd mee naar de mis in de ziekenhuiskapel in Oss op maandagavond. Een mooie herinnering. Maar met het geloof, ik weet het niet. Zou iemand die zo oppermachtig is, mensen op aarde zoveel verdriet kunnen aandoen. Ik weet het niet. Aan de andere kant steek ik bij een bezoek wel een kaarsje op, dus.

Wat is een goede eigenschap van jou?
Zeg je dat van jezelf. Maar goed, als het dan toch moet. Sociaal, gastvrij, eerlijk… Het opvoeden, soms best lastig, niet dan? Maar ik denk, als ik dan toch iets moet zeggen, dat ik daar toch wel goed in scoor. Laatst zei iemand tegen mij: “Anja, je bent een mensenmens”. Een compliment waar ik bijna van ging blozen, en dat dan op mijn leeftijd. Maar weet je, discipline hoort in feite bij alles. Het is in combinatie met eerlijkheid een soort van fundament voor al hetgeen je doet. Ik hoor de dames wel eens zeggen: ‘Bij ons kan bijna altijd alles”.

Wat is je grootste zonde?
Of het toeval is zal wel altijd de vraag blijven. Maar bij het stellen van deze vraag was Erny er als de kippen bij om te zeggen dat ze alles in heel het huis meteen opruimt. “Ze heeft een opruimmanie”, lacht hij. Och, mijn grootste zonde, heb ik die sowieso. Als de ‘dames’ van werk of school ziek thuis zijn bijvoorbeeld. Ja, dan geldt ziek zijn voor de hele dag en het gaat er bij mij niet in dat ze dan ineens zo rond de klok van 7/8 uur wonderbaarlijk genezen zijn, wanneer er iets leuks voorbij komt. Ze vinden dat ik dan soms iets ‘te‘ disciplinair ben. Maar of dat nou een echte zonde is, nee toch.

Wat koester je het meest?
Niet zo moeilijk toch. Mijn man, de meiden, onze wederzijdse ouders… Wij zijn familiemensen. Ons mam is ziek op dit moment. Het liefst zou ik dag en nacht bij haar zijn.. Het ziek zijn van mensen, dat vreet aan je, dat doet pijn. Papa lag toen in Groningen in het ziekenhuis. Drie maal per week reden we daar naar toe, heen en weer toch ruim 450 kilometer. En weet je, het liefst hadden we dat elke dag gedaan. Jawel, de familie is ons heel erg lief.

Waar kun je heimelijk van genieten?
Van vakantie. Dat is zo zalig. Samen met ons gezin… Eenmaal per jaar doen we dat. Maar dan wel naar de zon. Wanneer die er niet is dan ben ik niet echt te genieten, zegt mijn omgeving. Grapje hoor. Vanwege ons 25- jarig huwelijk hebben we een hele mooie 17- daagse reis gemaakt naar Amerika. Veel gezien en verschrikkelijk genoten.

Wat stuit je het meest tegen de borst?
Oneerlijkheid, achterbaksheid. Afgunst, ook zoiets. Ik snap niet dat er mensen zijn die anderen het niet gunnen dat ze succes hebben of gelukkig zijn. Hallo, doe effe normaal. Weet je: “Iedereen moet zijn boks naar beneden doen, om te kunnen poepen”. We zijn dus allemaal gelijk bedoel ik. Rijk, arm, knap of lelijk.. of niet dan. Ik gun iedereen het beste. En dat meen ik uit de grond van mijn hart.

Van wie kun je nog wat leren?
Van wie niet. Gisteren nog vertelde iemand mij nog een wijsheid waarvan ik dacht, “Ja, zo kan het dus ook”. Het was zo simpel en weet je, ik kon het ook meteen in de praktijk brengen. Wanneer je goed luistert, hoor je elke dag wel iets waarvan je wijzer wordt.’

Met wie zou je een Weesgegroetje willen bidden?
Jawel.. Met ons Pap. Hij was nog maar 61 jaar toen hij dood ging. Zo’n grote sterke en vooral wijze man. Hij was een mensenmens, zo goed voor iedereen. In oktober 2004 werd hij ziek. Op 13 april is hij overleden. De ziekte van Klatskin. Een moeilijk woord voor galweg kanker, ik had er ook nog nooit van gehoord. Zijn doodgaan in vooral die korte tijd, was voor mij een onvoorstelbaar en een machteloos iets. Ik snap er nog steeds geen sikkepit van. Je wil het een plekje geven, maar dus voor mij nog niet echt. Ik mis hem nog elke dag, echt wel. Een Weesgegroetje samen met ons Pap. Ja hoor, het zou me heel wat waard zijn als dat zou kunnen.

Heb je verder nog iets op te biechten?
Nee, niet dat ik weet. Blijf gezond zou ik zeggen. Ook wij hebben intussen al best veel mee moeten maken en ik weet dat wij heus niet de enige zijn. Maar probeer, naast de droevige gebeurtenissen, ook de mooie kanten van het leven te bezien.

Foto: Photo-Prestige, Edwin van Zandvoort

Foto's:


_