18 mei 2018

Unne superzondag

Wij han schón gefietst op die wèrm daag in mèij! Onze Klaas is mi zón weer mee unnen andere mins. ‘D’rùit, d’rùit,’ riep ie, ‘vur d’r dalijk iemes in de kraom kùmt schijte!’ Zódoende zate we al vruug tusse de wiele en genote van de geel wolke brem, de lila kruinagels, de witte wegkantversiering van fluitekruid en de zonnige wèije vol botterblomme. We roeke de lentelocht van bloeiende mèijdórres en kriege goei zin. We stake bé Coudewater over nor ’t brugske over ’t Maximakanaal en daor troffe we toch warèmpel Corre en Elly’s! Wèllie van de fiets en buurte mi ons femilie! Zèllie ware bèij al eeve goewd te spreeke over de mooie zondag! En vurral ok over wa d’r ammòl groeide en bloeide! ‘Dan hoefde toch nie te twijfele òn ’n hogger macht,’ mènde Cor.
Wèllie hen mateloos respekt vur dees minse. ’t Is eigelijk ’n wonder da hij d’r nog is. ’n Jaor geleeje is ie al opgegeeve; tumore in de leever. Toen hi de pasjènt beslote alle behandelinge te stake. Gin chemo of bestraling of niks mer. Hij hi z’n kwaol nor Australië gestuurd mi de bódschap da-t-ie ze nie trug wil zien en hij drinkt ’n pèirdeblommedrankje teege z’n ziekt. Hij is zó pozitief en telt elken dag as zeegening en z’n vrouw is daorbé z’n beste hulp en toeverlaot. Geweldig, zoowas zèllie kunnen umgaon mi de umstandigheede. Da’s nou ècht ‘pluk d’n dag’ en daor kunne veul minse ’n vurbild òn nimme. ’t Din ons zó goewd de neef en naamgenoot van onze Klaas in zónne goeien doen teege te komme da we d’r nòdderhand tot de Maos toe over geprót hebbe.
Op de Maosdijk dinne we rèchsaf nor Gewaande. We zage onerweeges al ’n ooievaarsstel op de nest vur we bé de Blaow Sluis vur anker gonge. Wa hedde daor toch ’n schón ùitzicht op de Maos en wa hen we d’r wir ùitbundig van genote!
Umda’t zónne grandioze zondag waar, dinne we òn d’n andere kant van ’t neij knaal trug nor D’n Dunge um daor op ’t terras van de Poeling nog mar ’s lèkker ’n ijsje te vatten ok nog. ’t Waar ’n vrolijke bedrijvighèid bé Keesse. We kriegen ’t al over fietsplanne in de kommende week, want d’r ware meer wèrm daag òngezeed. ‘Dan zó’k wel wir ’s nor Demen en Dieden wille,’ bedocht d’n onze. ‘As we diejen tocht dur Vinkel en His, langs de Willibrordusput en dur Hèrperduin doen, hen we mi al die bloeiende beum en struike wir een van de schónste fietsroetes, denk ik.’ Daor zó-t-ie wel ’s gelijk in kunne hebbe, schatte-n-ik en ik moes denke òn de wandeling die wij oit dur de Hèrpse duine gemakt han. Onze gids vertelde da-t-ie oit ’n koninklijk gezelschap ha meuge rondlèije. Al de vrouwelijke dèftighèid waar op hoog hakke. Ze han bèrrevoets mee geloope. Ze kosse nie begreijpe da sommigte beum in da wit zand hòst gin stamme han.., mar zèllie han ok nog noit van Brabants stùifzand geheurd, natuurlijk…
Op de weg nor huis roek ’t lèkker nor de lènte. Saoves hen we nog ’n weijl in onzen hof zitte naogeniete. Ons kèrsebeum hen nog noit zóveul blomme gehad. Alterande veugelkes haauwe konsèrt, we heure de hommels bromme tussen al da wit bluumkesgrèij da zó schón afstikt teege de blaow locht. Wor bleijve de bieje dees jaor toch? vroeg onze Klaas z’n èigen af.

Foto's:


0