Dennis…

In iedere winkelstraat in de stad kom je ze tegen. Vaak, of zeg maar altijd, in een peperdure winkelstraat op een zogenaamde AA- locatie. Ze schitteren allemaal, van binnen en van buiten, en ze zuigen je met hun blingbling als het ware naar binnen.
Mij ook… Is inmiddels al weer een poosje geleden hoor. Ik moest er weer aan denken toen ik op tv weer zo’n snel reclame, zo’n telefoonspotje, voorbij zag komen. Ik moest volgens men nakomelingen aan de familie-app.. want dat was handig. “Communicatie pap. Jouw toestel komt uit het jaar nul, dat past niet meer in deze snelle tijd van Whatsapp, app’s, facetime en multitasking.” Een smartphone dus.

Een bezoek aan een telefoonwinkel was op zen plaats. Mijn abonnement was verlopen, dus het woord gratis, wat ik met grote koeienletters in de folder zag staan, klonk mij als muziek in men oren.

Maar… En wie kent het niet…. In telefoonwinkels mag je volgens mij alleen maar werken als je van dat onbegrijpelijke, vaak onverstaanbaar en vooral technisch turbotermentaaltje spreekt waar niemand iets mee kan of van snapt. Dat vinden ze volgens mij interessant en heel erg wijs klinken.

Ik versta er in ieder geval geen sikkepit van. Zou het dan toch echt komen dat ik te oud wordt of.. komt dat toch door die turbotaal? Het eerste wat ik dus vroeg was of hij de telefoonmaterie aan mij wilde uitleggen in de zogenaamde Jip & Janneke taal, zodat ook ik het een beetje zou begrijpen. Zou ik wel handig vinden. Ik had alle geluk van de wereld dat ik een verkoper aansprak, ene Dennis, die het dus snapte. Hij was ook nog eens heel geduldig, waar maak je dat nog mee. Vriendelijk was hij sowieso, niets was hem teveel…. en dat mag tegenwoordig ook wel eens worden vermeld. Hulde voor deze Dennis.. mijn held. Ja, van hem heb ik met het grootste vertrouwen een nieuwe smartphone gekocht. En weet je, ik weet ook nog eens hoe hij werkt, dankzij mijn Dennis

Het kan dus wel, want weet je…Ik wil niet voor iedereen spreken, maar soms… Soms mag er nog wel wat energie en aandacht worden gestoken in de noemer klantvriendelijkheid. En dat geldt niet altijd in een winkel, ook aan de telefoon of bij een instelling, ziekenhuis of in de ambtenarij…
Soms schrik je van de onbehouwenheid die je hier en daar tegenkomt. Och… bij ons in de winkels op het dorp. Och… je kent elkaar allemaal. Je wenst elkaar een goedendag, wisselt wat nieuwtjes uit, je doet je aankoop en neemt weer afscheid; “Houdoe wanne, en bedankt hé … en doe de groette thuis”, hoor je dan.

Waarmee ik ook weer niet wil suggereren dat het probleem alleen in de grote stad voorkomt, verre van dat. Je komt op de raarste plaatsen tegen. Onbehouwenheid op momenten en plaatsen waar je er echt van schrikt en vriendelijkheid op plekken vanwaar je denkt… Och, het is toch wel goed hoor.

Een voorbeeld, Gewoon uit de praktijk: Meneer, mag ik wat vragen: “Waar staat…. een product, we kunnen het gewoonweg niet vinden”. Meer hoefde wij niet te weten. “Daar ginder in de hoek”, en hij wees ter verduidelijking en ook met een soort van gebiedend vingertje naar de uiterste hoek van de winkel. “Maar daar hebben we juist gezocht”, probeerde ik nog. “Dan heb je niet echt goed gekeken”, was het antwoord van die verkoper.

Sjonge jonge.. dacht ik. Die kan dus nog wel wat leren van mijn telefoonverkoper. Zonder verder te zoeken naar ons product, zijn we maar gegaan. Op zoek naar een Dennis, in een wat vriendelijkere winkel.

Houdoe wanne, en bedankt hé … en doe de groette thuis”, heb ik nog wel geroepen naar hem.. Ik kon het niet laten.