Ik ben een optimist. Of misschien is dat niet helemaal waar, maar wil ik dat heel graag zijn.
Ik wil ieder geluksmoment bij de horens grijpen en opzuigen, maar ik merk in de praktijk dat ik eerder een zwartkijker ben dan dat ik gelukkige momenten vasthoud.
Om een voorbeeld te geven: ik kan intens genieten van het moment dat ik nieuwe plantjes in mijn tuin heb staan en zie dat mijn fruitboompjes alweer de eerste tekenen van ‘groei’ vertonen.
Maar zodra ik het geluk daarover voel, stoor ik me al aan de terrastegels die groen uitslaan en nog erger, het onkruid dat tussen al het moois staat te groeien. Weg geluksmoment, hallo irritatie.
Ik heb het ook wanneer ik bijvoorbeeld een nieuw shirtje heb gekocht. Ik straal van top tot teen in het shirtje en voel me mooi. Maar als ik twee dagen later het nieuwe shirt in de was zie liggen en besef dat de rest in mijn kast al heel oud is, voel ik me weer heel anders. Niks om aan te trekken en dus lelijk. Kortom, weg geluksgevoel.
En zo zijn er nog tig dingen meer.
Maar vandaag scheen de zon. En ik heb mezelf voorgenomen ervan te genieten. Me niet te irriteren aan de ramen die hierdoor ernstig gewassen blijken te moeten worden. Niet aan het gras dat gemaaid moet worden en niet aan de stapel werk die er nog ligt. En zelfs niet aan mijn kinderen die zelfs bij dit weer vragen wat ze kunnen gaan doen. Ik ga genieten. Heel de dag. En ik ga lekker ook niet op buienradar kijken of er mogelijk bewolking komt of misschien zelfs wel regen. Ik neem de dag en geniet van nu.
En oh ja, ik heb tijdens mijn geluksmomenten van deze dag ook nog een straatje loten gekocht. Dus wie weet…. Misschien dwingt gelukkig zijn wel geluk af.
Flore
Foto's:
