Piek op 13 augustus
Elke zomer trekt de aarde door de Perseïden – Meteorenzwerm. Dit is een wolk van stofdeeltjes, achtergelaten door de komeet Swift- Tuttle. Komeet 109P/Swift – Tuttle is de officiële naam. HIj is ontdekt door Lewes Swift en Horaca Parnell Tuttle in het jaar 1862 en komt eens per 133 jaar in de buurt van ons zonnestelsel, zodat wij hem kunnen bekijken met de telescoop. De naam Perseïden is afgeleid van het sterrenbeeld Perseus dat rond middernacht aan de noordelijke sterrenhemel te vinden is. De vele stofdeeltjes komen in botsing met de dampkring van de aarde en veroorzaken kortstondig een lichtstreepje aan de hemel. In de volksmond een ‘vallende ster’ of ook een meteoor genoemd. De snelheid van deze meteoren is met circa 59 km per seconde (ongeveer 213. 840 km/ u) relatief hoog. Eind juli zijn de eerste vallende sterren van de Perseïden te zien met een maximum van 60 exemplaren per uur op 13 augustus tussen 3.00 uur en 5.00 uur in de ochtend.
Eerlijksheidshalve: er zijn in de namiddag van 12 augustus tussen 15.00 en 17.00 uur meer meteoren, maar door het daglicht zijn deze niet te zien. De perseïden-activiteit stijgt geleidelijk van enkele exemplaren per nacht eind juli, tot vele tientallen meteoren per uur. Dit jaar is de verwachting dat er op het hoogtepunt van deze zwerm zo’n 60 meteoren per uur te zien zullen zijn, bij helder weer. De wassende maan is voor 70% verlicht en kan daardoor flink storen. De maan gaat om 1.35 uur onder dus op het hoogtepunt van de vallende sterren tussen 3.00 – en 5.00 uur in de ochtend is de maan weg. Om deze meteoren waar te nemen is geen telescoop of verrekijker nodig, met het blote oog is alles heel goed waar te nemen. Een goede ligstoel die achterover kan en alle lichten uit, in de buurt waar je kijkt is een must. Onbewolkt en een donkere omgeving is van belang.
Foto: Brocken Inaglory
Foto's:
