28 oktober 2016

300 woorden: Abel (deel 2)

U hoorde het vorige week al van die trotse opa Henk. Er werd in onze familie een stamhouder geboren. Abel Wittenberg genaamd.

En ik wil u nu niet vermoeien hoor, maar ik moet toch ook heel even mijn gevoelens kwijt.
Want naast het feit dat mijn vader wéér opa werd, mijn moeder dus wéér oma, werden mijn broer en zus dus ook wéér oom en tante. Die hadden deze eer al eerder.
Maar ik werd het voor het eerst. Voor het eerst écht tante. Tante Flore.

Nooit eerder was ik dat. Niet op deze manier in ieder geval. Ik werd tante van de kinderen van mijn ex-schoonfamilie. En ja dat is ook een soort tante, maar toch anders. Dit is bloed. Dit voelt zo familie.

Mijn ontmoeting met Abeltje begon toen mijn broer me belde. Ik hoorde hem en schone zus me feliciteren en kreeg zijn naam nog mee, maar daarna werd het blur in mijn hoofd. Ik luisterde wel, maar de tranen over mijn wangen en mijn snotneus verdoofden me.

Abel, mijn kleine neefje. Hoe zou hij zijn? Zou hij op mijn broer lijken, of op mijn vader dan misschien? Zou ik er iets van mijn eigen kinderen in zien en zouden ze het later ook zo goed kunnen vinden samen? Hoeveel hou je van een klein neefje?

Op het moment dat ik de kraamkamer binnenstap en mijn broer me een piepklein pakketje mens in mijn armen legt ben ik verkocht.
Het kuiltje in zijn kin is zoals van mijn broer, zijn mondje zoals die van mijn schone zus. En terwijl zijn vingertjes zich om mijn pink klemmen en ik snik en hik, besef ik maar één ding. Dit is meteen eigen. Opa en oma worden is dan misschien een gunst, maar tante worden is minstens zo bijzonder.

Welkom lieve Abeltje…
We zijn dolblij met jou!

Flore

Foto's:


0