21 oktober 2016

300 woorden: Abel

Vorige week dinsdag ’s morgens om half tien telefoon … ‘Tom’!
Ik neem op met “Héee Tom.”
“Hoi pap, hoe is het?” Onze oudste zoon belt anders nooit ’s morgens vroeg om te vragen hoe het met mij gaat. En daar zijn vrouw hoogzwanger is krijg ik in een fractie van een seconde een vaag vermoeden. “Zeg maar waarvoor je belt…” zei ik terwijl ik de telefoon op speaker zette en naar boven spurtte waar mijn vrouw en dochter Eva op bed aan de koffie zaten.
“Nou,” zei Tom “ik mag jullie feliciteren met de geboorte van jullie kleinzoon Abel!” We werden even gek van geluk. Abel!
Meteen het programma voor die dag omgegooid: boodschappen? weg ermee! We halen wel een frietje. Afspraken?… Afzeggen! Kortom, zo snel mogelijk naar Abel: Wè’n kabouterke mè z’n mutske!
Of ik hoopte dat het een jongen zou zijn? Ik antwoordde steevast dat het niet uitmaakte als het maar gezond zou zijn. En dat was ook zo.
Maar nu Abeltje er is als ‘stamhouder’ vind ik het geweldig om ook dit mee te mogen maken. Ik denk aan mijn eigen vader, hoe trots hij zou zijn. Onze kleindochters Xara en Liv waren even jaloers bij het besef dat ze voortaan opa en oma moeten ‘delen‘. Ze moeten nog ervaren dat ons hart groter is dan hun universum en dat we dus samen blij kunnen zijn.
Het geluk straalt af van ons Mariëlleke onze Tom. Ik herken mijn eigen roes erin, van destijds. Mooi om te zien hoe hij al 9 maanden lang ‘vader’ aan het worden is en zij mama. Ik herinner me hoe zijn kamer er als een ontplofte kledingbom uitzag toen hij achttien was. Nu ligt alles tot op de vierkante centimeter.
We mogen hem straks mee grootbrengen. Een voorrecht dat we al kenden, maar nu opnieuw. Opa worden is een gunst, opa zíjn dat is de kunst. Opa van Abel.

Henk
 

Foto's:


0