12 januari 2017

EEN ODE AAN…

Het is zaterdagochtend.. Ik keek echt even raar op… Dus toch, sneeuw. Een witte wereld doemde voor mij op toen ik mijn rolgordijn omhoog trok. Het was nog erg vroeg in de ochtend en wat ik zag was een prachtig maagdelijk wit deken.

Het bandenspoor van de vroege krantenbezorger liet een spoor achter in het bijna idyllische plaatje. De lantarens langs de weg gaven een mysterieuze glinsterende gloed aan het geheel. Het spoor van de krantenbezorg(st)er slingerde van bus naar bus….

Mede door de schemer was het onmogelijk te ontwaren of er onder de vrolijk gekleurde muts en das, een man of vrouw verstopt zat. In mijn ogen zit er een gewoon held onder en in die warme kleren. Hoe langer ik hem of haar gadesla, hoe meer respect ik krijg voor het werk in de vroege koude ochtend. Ik probeer me een voorstelling te maken wat ik zou doen wanneer ik die bezorger zou zijn. Of ik dan, wanneer ik buiten de regen zou horen kletteren, of dat het spekglad zou zijn, ik niet meteen weer onder de warme dekens zou kruipen, en…de krant, de krant zou laten…

Het respect groeit, zeker wanneer ik zie dat mijn ‘held’ bijna onderuit gaat bij de voordeur van de overkant. De krant bezorgen. Het zijn van die dingen die je zo vanzelfsprekend vindt. Je kijkt maar raar op wanneer je krantje smorgens niet op dezelfde tijd als anders op de mat ligt. “Vier uur in de morgen loopt de wekker af”, hoorde ik laatst een mevrouw zeggen die ook elke morgen met volle fietstassen haar route fietst. Natuurlijk, ook de bezorgers van de post, de week- en reclamebladen, ook hun moeten erdoor. Respect hoor. Maar van een krant wordt verwacht, misschien wel geëist, dat hij voor zevenen op de mat ploft. Weer of geen weer.

Mijn bezorger glibbert gestaag door. Het bandenspoor loopt als een soort van bewijs (ja hoor, hij is geweest) van bus naar bus, van deur naar deur. In de zomer lijkt het me best een mooi baantje, als je geen uitslaper bent tenminste. In de vroege ochtend met alleen fluitende vogels om je heen, een opkomende zon met het gevoel dat je ‘alleen op de wereld’ bent. Het lijkt me prachtig. Maar nu…In de koude wintermaanden, bedenk ik me, hoef je hier niet echt jaloers op te zijn.

Elke morgen klerevroeg je bed uit. Regen, striemende wind, soms storm, koude, vriesweer, sneeuw of nog erger, ijzel.. Ze doen gewoon hun werk. En weet je, het zijn sowieso geen zeurpieten.. verre van dat. Helden zijn het, een ander woord heb ik er niet voor.
Een complimentje, op welk een manier dan ook, mag hoor. Vinden ze best leuk, zeker weten.

 

Foto's:


P