14 april 2017

300 woorden: Moestuintjes

U kent ze vast, die leuke potjes bij de Appie die je krijgt bij tien euro aan boodschappen. De zogenaamde moestuintjes. Leuk toch? Ik vind ze leuk, maar inmiddels hebben we overal in huis van die potjes staan. Ik dacht nog, ze zullen het we niet gaan doen, maar er wordt met zoveel liefde voor gezorgd dat alles uitkomt.
Mijn vensterbanken staan vol met scheutjes dille, goudsbloem, een peultje, een eerste teken van wat ooit een komkommer moet gaan worden en nog vele andere.
Mijn dochters, die nu niet inzien dat ik straks mijn totale gazon moet opofferen om deze zogeheten piepkleine, prille moestuinplantjes een waar bestaan te geven, zijn er iedere dag met veel precisie en zorgvuldige hoeveelheden water mee in de weer.
Inmiddels hebben we de eerste miniplantjes al verpot naar grotere potjes, wat het ruimtegebrek ook alleen maar groter maakt. Maar u snapt, ik hoef het niet in mijn hoofd te halen om ook maar te proberen afscheid te nemen van die ene rode biet, de komkommer of het peultje, dat straks de volle grond in moet. Nee, dat is zonde. Die groeien nu juist zo leuk.
Ik heb vriendlief vandaag maar voorzichtig de suggestie gedaan of we niet dat ene stukje tuin, rechtsachter, waar hij lelijk helmgras heeft staan, om kunnen toveren tot mini-moestuin.
Zijn blik was ietwat bedenkelijk, maar ik verwacht dat wanneer hij ziet dat mijn kinderen ook zijn favoriete radijsjes met heel veel zorg en liefde grootbrengen, hij er wellicht dit weekend aan begint.
En dan hoop ik maar dat de Appie snel weer klaar is met deze leuke actie, want meer ruimte ga ik echt niet krijgen.
Waar ik me wel intens op verheug is het moment dat ik al deze eigenste groentjes ’s avonds als maaltje voor ze neer kan zetten. Kijken of ze er dan ook nog zo intens liefdevol over praten. Ik denk het niet!

Flore

Foto's:


0