PrietJanPraat
Ons slagerij verleden ligt inmiddels alweer zo’n dikke 18 jaar achter ons. Voor diegene bij wie de wenkbrauwen nu even gaan fronsen, en zullen denken… Huh, slagerij? Wij, Marijke en ik, hebben bijna 30 jaar een slagerij gehad in Geffen aan de Dorpstraat nummer 13. Net voor de eeuwwisseling hebben we de slagerij overgedragen en de deur in het slot gegooid.
Een ongekend nieuw leven lag voor ons in het verschiet. Veel vrije tijd, geen drukte, tijd voor elkaar en vooral de geneugtes van het leven, zoals ze dat plegen te zeggen. Dat zou je denken, dat het zo gaat. Maar weet je, die vrije tijd heeft meteen zijn invulling en al heel snel kwam je weer uren tekort op een dag. Dat is ook niet zo erg want we hadden ook nog helemaal geen zin om achter die bekende geraniums te gaan zitten. Bij lange na niet..
De slagerij komt overigens nog best vaak voorbij, zelfs nu, na zo’n dertig jaar worden we er nog best vaak mee geconfronteerd. Ik dacht eraan toen deze week een trouwe klant van toentertijd vroeg of ik het recept nog had wat zij toen eens ooit had gekregen. Ze was het kwijt. Leuk toch dat ze dat vragen.
Kinderen hebben altijd een speciaal plekje gehad, ook tijdens onze slagerijtijd. Bekend waren de snoepjes bij een bezoek. Wij hadden van dat ‘manna snoepgoed’. Dat zijn van die kleine kruimelsnoepjes. Een emmertje vol met van die klein kruimelsnoepjes stond er altijd klaar. “Kom, pak maar een volle hand”, kregen die ukkepukken dan te horen bij het naar huis gaan. En met twee van die kleine knuistjes vol met ‘manna’ stapte ze dan naar buiten. Vorige week sprak een man van toch wel zo’n 30/35 jaar mij aan en zei dat hij me nog kende van de snoepjes… “Dat was zo speciaal en ik ging altijd zo graag mee naar de slagerij”, zei hij.
Snoep, in een slagerij. Zo fout als het maar kon zijn. We waren en zijn het ons bewust. Maar die bovenstaande reactie, daar ging het toch wel over. Daarvoor in de plaats kwam het feestworstje… Onze eigen uitvinding en ongekend populair bij onze toekomstige klantjes. “Een prik-parapluutje met daaraan een snoepspekkie en een rolletje boterhamworst”. En o jee… wanneer je het zou durven te vergeten… Het is niet dagelijks, heus niet, maar met nog best grote regelmaat krijgen we het onderweg nog te horen hoe lekker ze dat toch wel niet vonden. En weet je. Die ‘ukkepukken’ van toen hebben nu ook allemaal ‘ukkepukken’.
Ook de vraag of wens of we toch nog een keer die lekkere balkenbrij, gehakt of worst willen maken… Och, we plaatsen ze maar onder de noemer, nostalgie. Precies wat onze door velen onvolprezen zult betreft… Maar ja, die was dan ook wereldberoemd, in heel Geffen.