ROSMALEN – René Kok neemt afscheid van het Sint Janslyceum, de school voor voortgezet onderwijs waar hij maar liefst 40 jaar aan verbonden is geweest. Een bevlogen docent geschiedenis met het hart op de goede plaats en waar de deur altijd open stond. Een verslag door een oud-leerling.
Door Ankie van Hezewijk
“Als ik opnieuw 25 jaar zou zijn, zou ik het weer doen en ik zou weer voor het Sint Janslyceum kiezen. Het is fijn als je ertoe doet, als je een bijdrage mag leveren aan het welzijn van jonge mensen. Het omgaan met jongeren, dat is mijn grote drijfveer geweest.”
Een snel rekensommetje leert dat hij duizenden kinderen in de klas heeft gehad. Of voorbij heeft zien komen in zijn functie als conrector van de brugklassen, in de groepen rouw en verdriet, als vertrouwenspersoon of tijdens de vele buitenschoolse activiteiten waar hij aan deelnam. Geen wonder dus dat zijn vrouw Annelies liever in een andere stad gaat shoppen. “Kom ik uit de paskamer, hoor ik: ‘Mooie trui meneer Kok!’ Er werkt altijd wel iemand die op het Sint Jans heeft gezeten.”
Oud-leerlingen
Zelf vindt hij het altijd leuk om oud-leerlingen tegen te komen. Altijd? Ja, echt altijd. Hij begint direct te vertellen. “Gisteren nog, in de stad. Komt er een man van rond de 40 naar me toe. ‘Hé meneer Kok!’ Ik herken hem onmiddellijk, het was vroeger echt een boefje met streken. Zijn moeder heb ik een aantal malen huilend aan de lijn gehad. De man zegt: ‘Ik heb nog zo vaak aan u gedacht. U zei toen tegen mijn moeder: het komt echt goed met die jongen. En u had gelijk, het is helemaal goed gekomen!’ Als iemand je zo begroet, dan weet je dat je iets hebt betekend in iemands leven. Dat maakt me zo blij en trots.”
Geschiedenis vond hij altijd interessant en daarom koos hij als 19 jarige voor de Universtiteit Nijmegen. Zijn leraar geschiedenis op de middelbare school vertelde prachtige verhalen en was zijn voorbeeld. “Geschiedenis zag ik als het middel, het ging me om het werken met jonge mensen.” In 1978 kon hij als 25 jarige aan de slag op het Sint Janslyceum en in 1984 verhuisde hij met zijn vrouw naar Rosmalen.
ff naar Kok
Op het Sint Janslyceum staat de deur van René Kok altijd open. Dat weten kinderen. Ze vertellen het elkaar. Als ze het even niet meer weten, ‘gaan ze ff naar Kok’. “Ik sta open voor het verhaal van kinderen, ik doe moeite en neem de tijd voor ze. Ik ben altijd positief ingesteld.”
Hij zou een boek kunnen schrijven over wat hij heeft meegemaakt met kinderen en ouders. “Ik oordeel niet, maar ik stel wel grenzen. En ik probeer altijd zo veel mogelijk met de ouders erbij op te lossen. Tegen wanhopige ouders zeg ik: ‘Ook al is het nu moeilijk met je kind, laat het niet los, hou het vast! Geef je kind het vertrouwen, het komt echt goed.
Bij de lessen geschiedenis ga ik altijd uit van de actualiteit. Kinderen komen met vragen over IS, Trump, de aanslagen in de wereld. Het was een uitdaging om ook de verkiezingen en de formatie interessant te maken voor pubers, maar laatst riep een jongen: “Meneer, ze zijn er nog steeds niet uit hè?” Geweldig dat zo’n jongen daar mee bezig is!”
Maatschappij
Of het lesgeven moeilijker is geworden in de loop der jaren? Ja die vraag had hij verwacht. “Pubers worstelen met dezelfde kwesties als 40 jaar geleden. Losmaken, grenzen opzoeken, alcohol, roken, seks, eerste verkering. Het is de maatschappij die veranderd is.Tegenwoordig heb je mobiele telefoons en internet en die maken hun leven een stuk ingewikkelder.
Zonder te willen generaliseren vind ik wel dat ouders minder opvoeders zijn geworden. Ze geven weinig grenzen aan, durven niet streng op te treden. Ze willen vrienden zijn met hun kinderen. Dat ze opkomen voor hun kind is hun recht. Maar soms te veel. Ik zeg dan vaak: als u nou úw vak doet, doe ik het mijne.”
Afscheid
Kok is al zijn hele leven sociaal actief, naast zijn baan. Hij is betrokken bij de Vincentius Vereniging, secretaris van de postzegelvereniging Hertogpost, zit in de Raad van Toezicht van Kamp Vught waar hij ook rondleidingen geeft, organiseert jaarlijkse de 4 mei viering en zit in het bestuur van de Open Joodse Huizen. Genoeg te doen dus, hem wacht geen zwart gat. “Maar ik heb mijn vrouw Annelies beloofd ook te gaan opruimen. Want ja, met zoveel hobby’s en interesses verzamel je een hoop spullen in huis.”
Over zijn naderend afscheid zegt hij: “Het is goed zo. Ik voel me gezond en energiek en kijk terug op een prachtig werkzaam leven. Een belangrijke periode in mijn leven sluit ik af, voor mij op het goede moment. Ik ga de leerlingen missen, voor de klas voel ik mij als een vis in het water. Het is een soort rechtvaardiging van mijn bestaan. Maar, eerlijk is eerlijk, het nakijkwerk en om 6.45 uur opstaan ga ik niet missen!”
Foto's:
