Dikverdiende eretitel voor Geffens ‘manusje van alles’.
GEFFEN – Ans de Poot- Heijmans (54). Ze stond al jaren op het (verlang) lijstje van vele Geffenaren. Steeds maar weer was het ‘net niet’. Het mocht nu, was de mening van heel veel verenigingen, niet meer mis gaan. En dan nog blijft het spannend, tot aan het allerlaatste moment. “Ik liep in de stoet mee als, tambour-maître van WIK, om de Geffenaar thuis op te gaan halen. Ik wist van niks, totdat er bij mij thuis werd gestopt en ze vroegen of ik me snel even kon omkleden. Met ongeloof hoorde ik het aan. “Jij, werd er medegedeeld, bent de 24e Geffenaar van het jaar. Ik heb heus wel verrassingen gekend, maar nu was ik dus echt eventjes totaal de kluts kwijt”, zegt Ans de Poot.
Door Jan van Ravenstein
Normaal is de procedure dat de kersverse Geffenaar van te voren wordt ingeseind. Enerzijds om het ‘jawoord’ te geven en anderzijds om met familie en kennissen het geheim te delen zodat ze aanwezig zullen zijn op het feestje. Nu was dat alles met één grote waas van geheimzinnigheid omgeven. Echtgenoot Hans en de kinderen waren op de hoogte. Ans wist van niks. Vandaar de verrassing, thuis voor de deur, samen met ‘haar’ WIK. “En dan gaat het snel, je hebt bijna geen tijd om na te denken. Geffenaar van het jaar. Sjonge jonge, wat een eer. En met schrik bedenk ik me dat ik eigenlijk nog zoveel moet doen. Ik zou bij WIK gaan helpen bij de bar en het terras. Onderweg neem ik me voor om ze straks toch maar even te bellen dat ik zondag misschien wel niet kan. Raar hé, dat je dan nog aan die dingen denkt”, lacht Ans.
Duizendpoot
Op een tafeltje in de huiskamer staan al de eerste felicitatiekaartjes, bloemen en wijnflessen voor de kersverse Geffenaar van het jaar uitgestald. “Dik verdiend, en het werd hoogtijd” waren uitspraken die als een soort van lawine over het dorpsplein gingen bij de uiteindelijke bekendmaking. Wethouder van de gemeente Oss, Annemiek van de Ven, had in haar mooie en warme toespraak bijzonder lovende woorden. Natuurlijk kwam haar behaalde prestigieuze titel “Vrijwilliger van het Jaar 2016” in Oss ter sprake. “De wethouder herhaalde de woorden die toen werden gesproken en zo veelzeggend waren, nog maar een keer: “Ans de Poot: een bescheiden, keiharde werker waar iedereen uit Geffen een beroep op kan doen”.
Bescheiden somt Ans haar lijstje op. “Moet dat perse”, vraagt ze nog. Penningmeester van Geffes Volk, lid van zanggroep Passe Partout, medewerkster bij Jeugdvakantiewerk, Nooit Gedacht werkzaamheden, tambour-maître en manusje van alles bij de WIK, collectant, werken tijdens evenementen bij de Koppellinck. “O ja, en ik ben ook nog, samen met mijn man Hans, mantelzorger. Twee avonden in de week doen we dat, bij een broer van Hans”. En naast al die bezigheden heeft ze ook nog 16 uur per week haar reguliere baan als ‘Verzorgende IG’ bij Sint Jozefoord. Ans, een ware duizendpoot.
Opsomming
“Beginjaren negentig is het zo’n beetje begonnen. Ze kwamen helpers tekort bij de Oranjefeesten van ESG. Ik had de hele dag meegesjouwd en wel zoveel dat mijn eigen kinderen mooi naast de te verdienen prijsjes grepen. Een beetje baldadig heb ik toen men halve kinderwagen volgegooid met de sinaasappels die over waren. Dan hebben ze tenminste nog iets”, zei ik. De volgende dag stond Piet van Herpen met een arm vol aan presentjes aan de deur, als goedmakertje. “Dat was meteen ook het begin van de periode vrijwilligerswerk. Nog bedankt Piet”, lacht Ans. Meteen daarna zegt ze dat ze alles met het allergrootste plezier heeft gedaan in al die jaren. “Ik had het voor geen goud willen missen, en nu nog steeds niet. Maar weet je, zonder de medewerking van thuis gaat het al helemaal niet. Dan is dit vrijwilligerswerk onmogelijk”, zegt ze met overtuiging. Ans de Poot, het zijn van die stille krachten die op elke festiviteit of wat dan ook, ongemerkt aanwezig zijn. Die veel werk, vaak achter de schermen, verrichten. Ze worden zo vanzelfsprekend gevonden dat ze pas worden gemist, wanneer ze er niet zijn.
Verkiezing
“Zo’n weekend leef je in een soort van roes. De receptie zaterdagavond, ontelbaar veel handjes en bijbehorende zoenen hebben we gehad. De lieve warme woorden, eindelijk en dik verdiend, bleven maar tot ons komen. Hartverwarmend. Zondag zijn Hans en ik al om half acht van huis vertrokken. We hebben er wel een uur over gedaan voordat we bij de Koppellinck waren. Er overkomt je iets, de gehele dag door, wat je van ze lang zal ze leven niet kunt bedenken. Zo mooi dat het is”, zegt Ans.
De openluchtmis, de tocht door het dorp, de opening, je kan aan alles zien en merken dat het grote indruk heeft gemaakt bij de kersverse 24e Geffenaar van het jaar. Om acht uur waren ze thuis, heel moe, maar wel heel voldaan. “Ik heb toch maar snel even mijn werkkleren aangedaan en ben toch maar even een paar uurtjes mee gaan opruimen bij WIK op het feestterrein. Ans, ten voeten uit.
Foto’s: Will van Leeuwen
gallery ids=”29446,29447,29448,29449,29450,29451,29452″
Foto's:
