PrietJanPraat
De eerste 45 jaar van mijn leven heb ik nooit hoeven te verhuizen. Na onze trouw zijn we toen gaan wonen in mijn geboortehuis. Deze week echter, ben ik al voor de derde keer in mijn leven in relatief korte tijd aan het inpakken. En als het goed is zal er ook nog wel een vierde keer komen. Het kan verkeren. Een bekend feit is dat je bij elke verhuizing van steeds meer, soms dierbare, spulletjes afscheid moet nemen. “Weggooien moet je leren”, zei een verhuisexpert tegen mij.
Dat is gemakkelijker gezegd, dan gedaan. Bij de eerst ‘verhuis’ viel het nog wel mee. Maar de tweede keer verkassen gaf toch al meer problemen. Gelukkig heb ik een bijzonder vriendelijke en begripvolle vrienden waar ik mijn nostalgie nog even zonder problemen mag opslaan. Wegdoen, je ontkomt er niet aan. Of de kliko, of weggeven. Afscheid nemen van iets wat je dierbaar is of wat vol zit met herinnering… Het is best moeilijk, kan ik je vertellen.
Ook nu weer sta ik met een stukje ‘vroeger’ in mijn handen. “Gooi je dat echt weg”, zegt mijn eega die schijnbaar nog meer moeite heeft om iets in de kliko te kieperen. Ze brengt me van slag, aan het twijfelen en ik leg het toch nog maar even terug. Even later sta ik met de verslagen en foto’s van ons oude voetbalteam, de Dobbelsteentjes in mijn handen. Ik lees vluchtig de geel geworden verslagen door en bekijk de foto’s. Veertig jaar oud allemaal. Waarom bewaart een mens dat allemaal?
Een hele grote map met allemaal verslagen van de allereerste Effe noar Geffe. Alle, nog op een typemachine getikte, teksten van Janus en Peer en levenslopen van door de jaren heen. Spullen uit de slagerij, een vleesmolentje, messen zelfs, een hakbijl zie ik liggen. Ja ik weet het, ik ben een bewaarmens. Boeken, speelgoed, fotolijsten, gereedschap, glaswerk, serviezen… Een kringloopwinkel is er niks bij.
De kliko zit meermalen tot de rand toe vol, marktplaats brengt hier en daar uitkomst en de kringloop is gebeld.. De berg voor de stort wordt groter en groter.. Maar, het einde is in zicht.
Op onze logeerkamer liggen de vele beren en knuffels mij verdrietig aan te staren. Net of ze beseffen wat hun boven het hoofd hangt. De redding voor hun is gelukkig nabij. Luuk, Gijs, Fien en Luus geven de berenfamilie een tweede leven, ze maken ieder hun keuze. En wanneer je goed kijkt, zie je bij een groot aantal beren een soort van smile op hun berensnuitjes… Gered van de kliko, gered van de ondergang… Bedankt jongens en meiden.