BERLICUM – Één ding is zeker. Een goed huwelijk zit niet in een trouwring. Koud twee dagen was Wim van den Akker met zijn Mien getrouwd, of bij het werk op het land verloor hij zijn trouwring. “Sindsdien heb ik ‘m niet meer gedragen. Ik weet ongeveer waar het gebeurd moet zijn, heb er een paar keer gezocht. Het leverde niks op.” Het huwelijk des te meer. Vijf kinderen bijvoorbeeld. Op 22 april vieren Mien en hij met familie en kennissen hun diamanten bruiloft.
Door Wim Poels
Mien uit Dinther en Wim uit Middelrode kenden elkaar al dik tien jaar voor ze verkering kregen. Ze kwamen elkaar tegen op kermissen in onder meer Heeswijk en Dinther. “Als boerenzoon ging je op zondag eerst naar Harrie Schouten voor een borreltje. En dan ging je in de zomer naar de kermissen en ‘s winters buurten op plekken waar de vrouwen waren. Zo kwam ik regelmatig in de vriendenkring van Mien”, herinnert Wim zich. Het duurde lang, maar in 1956 sloeg uiteindelijk de vonk over. Twee jaar later resulteerde dat in een huwelijk tussen de boerenkinderen. Het feest was in de stal bij Mien thuis. De koeien moesten er vroeg uit, want de boel moest grondig schoongemaakt worden.
“Als boerenzoon was het in die tijd vanzelfsprekend dat je ook boer werd”, vertelt Wim. “Vaak zag je dan ook dat bedrijven splitsten. Maar ik nam aanvankelijk samen met broer Piet het ouderlijk boerenbedrijf aan de Zandstraat in Middelrode over. In vergelijking met wat je nu ziet hadden we een klein bedrijf. Zes of zeven koeien, vier zeugen en 200 kippen. En zeven hectare grond”, herinnert hij zich. Geleidelijk kwam er wat grond bij. In 1961 kon hij er zelf een hectare bijkopen, bij de ruilverkaveling later kwam er nog wat bij.
Meehelpen
Het gezin kreeg vijf kinderen, die inmiddels voor twaalf kleinkinderen gezorgd hebben en een achterkleinkind kan elk moment geboren worden. Toch vond Mien de tijd om in het bedrijf mee te helpen. Terwijl Wim de koeien melkte, ging zij de varkens voeren. Een druk leven? “Ach, vroeger had je gezinnen met twaalf kinderen”, relativeert ze.
Begin jaren tachtig verhuisde het bedrijf naar de Milrooijsedijk. Daar zou zoon Arjan later in het bedrijf stappen. Wim en Mien gingen ondertussen in de Christinastraat wonen. In 1992 gingen ze met pensioen. Lang waren ze door het werk aan Middelrode gebonden, nu was het mogelijk om de twee zussen van Wim in Canada op te zoeken. Ze trokken zes keer die kant op. Een jaar of acht geleden keken de twee hun ogen ook nog eens uit in Lourdes.
Berlerode
In augustus 2015 verhuisde het stel naar Berlerode. Dat was wel even wennen. “Je levert natuurlijk flink in aan ruimte. En als je hier op het balkon zit, kan iedereen je zien. Een tuin is er niet meer”, zegt Mien. Wim vervolgt. “Maar we zitten hier hartstikke goed. We komen hier natuurlijk zelf vandaan, dus we komen nogal eens mensen tegen die we kennen. Er zijn ook mensen van verder weg die hier komen wonen. Die moeten meer moeite doen.”
Ondanks hun hoge leeftijd, Wim wordt op de feestdag 92 en Mien is 87, zitten de twee bepaald niet stil. Wim gaat vrijwel dagelijks fietsen, Mien gaat bij mooi weer regelmatig mee. Ze is bovendien fanatiek lid van het kerkkoor, waarbij ze zich aansloot kort na het vertrek van het laatste kind uit huis. Ze heeft haar 25-jarig jubileum al gehad. Wim legt regelmatig een kaartje en is tegenwoordig regelmatig aan het biljart te vinden. In de zomer mag hij graag jeu-de-boulen, al valt het niet altijd mee een groep bij elkaar te krijgen.
Zondag vieren de twee hun diamanten huwelijk. En al hebben ze dan al veel meegemaakt: “Een beetje spannend blijft het toch”, erkennen de twee.
Foto's:
