Het oude Brabantse gezegde: “Wegge kret, meudde vort houwe”, kom je als oudere steeds vaker in de praktijk tegen. En begrijp me goed, dan heb ik het niet over geld.. Ik doel meer op de medische onhebbelijkheden.
Bijvoorbeeld dit. Een soort van bot uitsteekseltje op mijn voet, die vooral snachts behoorlijk wat pijn gaf, was voor mij een aanleiding voor een gangetje naar de huisarts. Het was op zich maar een klein, maar best heftig, bultje. En voor mijn gevoel keek mijn huisarts er een beetje meesmuilend naar. “Ik voel en zie wel een bultje”, zei hij. Ik zag de vraagtekens in zijn ogen en daarnaast had ik het idee dat mijn verweer, dat het echt pijn deed, geen echte zoden aan de dijk deed zetten bij hem.
“In de nacht, soms ook overdag heb ik een echt stekende en kloppende pijn in heel mijn voet”, benadrukte ik nog eens. Mijn noodkreet leek te helpen. In overleg werd er een afspraak gemaakt met de in voeten gespecialiseerde Orthopeed.
Die beste man had het snel gezien. “Inderdaad, dat zal best pijn doen, meneer”, hoorde ik hem zeggen bij het bekijken van de voet en foto. “Maar weet je, het is artrose. Je zal er mee moeten leren leven. Er zit niks anders op. Een gevolg van ouderdom”, was zijn uiteindelike diagnose. “Wegge kret, meudde dus vort houwe”, zei ik. Hij was van huis uit Brabander van geboorte. Hij kende de betekenis van het gezegde, en zei: “Krek zo ge ut zeigt, meneer. Ge meugt ut houwe”.
Zo heel af en toe flitst die orthopeed met zijn uitspraak snachts nog weleens door mijn gedachte.
Ook voor mijn rug, mijn knie, mijn schouder en al mijn gewrichten zou dit gezegde probleemloos kunnen worden gebezigd.
Bent u ooit, of kent u in uw nabijheid iemand die, aan een hernia is geopereerd. Dan weet u als geen ander waar precies de eerst pijntjes zijn bij een inspanning die misschien net iets te veel van het goede is. Juist ja, in je rug, precies op de plek waar die beklemming van de zenuw toetertijd zat. “Wegge kret… meudde houwe”, niet dan.
Hoe zal het vergaan met mijn nieuwe knie. Gaat dat ook zo. Ik ben nu 4 maanden verder, en het gaat op zich niet verkeerd. Maar er zijn van die dagen, wanneer ik misschien iets te veel verg van lijf en leden, dat ik het gevoel heb, van: “Wegge kret, vort meut houwe”.