ROSMALEN – Als leraar, lerares, als ouder én als kind is het altijd maar afwachten wat voor directeur de school krijgt. Vier jaar geleden kwam Jos Gribling op basisschool Den Krommen Hoek terecht. Hij was er als een vis in het water. Nu zijn pensioen nadert, kijkt hij nog één keer terug met trots op zijn school en zijn team.
Door Sophie Fleur Verbiesen
Wat is er de afgelopen jaren veel veranderd op kindcentrum Den Krommen Hoek. Zo kwam er een definitieve oplossing voor de Buitenschoolse Opvang. Waar eerst kinderopvangorganisatie Kanteel daar de scepter zwaaide, zit er nu een zelfstandig ondernemer. “Kanteel stopte er vijf jaar geleden al mee. Het werd voor hun te duur. We zijn natuurlijk ook maar een kleine school. Toch wilden wij graag BSO aan blijven bieden,” vertelt Gribling. De oplossing leek gemakkelijk: het werd een verlengde schooldag, maar na een paar jaar gedogen, bleken de gemeente en de GGD toch bezwaar te maken. En toen bleek hoe sterk de band tussen ouders en school is. “Eén van onze ouders zei dat zij het dan wel ging doen. En nu is alles perfect in orde en hebben we een professionele BSO.”
En zo ging het ook met het kinderdagverblijf, dat nog wel via Kanteel loopt. Twee jaar terug werden een slaapkamertjes gerealiseerd, waardoor er nu een tiental kinderen ’s morgens en eventueel ’s middags een dutje kunnen doen. “Met deze veranderingen konden we ons eindelijk een echt kindcentrum noemen.”
Onderwijsassistent
Toch bleef Gribling als directeur voor uitdagingen staan. “We hebben een dipje gehad in het aantal leerlingen. In onze omgeving werden minder kinderen geboren, waardoor we nu een totaal aantal leerlingen hebben van 63.” Het gevolg was dat er werd besloten dat de groepen 1,2 en 3 bij elkaar zouden gaan zitten. “Wat betreft het leeftijdsverschil en de belevingswereld zijn deze groepen goed te combineren. Het is op zich ook raar om rekening te houden met het verschil, zoals dat in de kleuterklassen gebeurt. In groep 3 wordt dan ineens verwacht dat die verschillen er niet zijn, terwijl het ene kind nog zes moet worden en het andere kind al bijna zeven jaar is. Nu zitten de kinderen samen.” Eerst werden de lessen nog gegeven in aparte lokalen, maar dat voelde niet goed. “We hebben er dus een muur uitgebroken. We merken het meteen: één lokaal geeft veel meer rust.”
De groepen 4-5 en de groepen 6-7-8 zitten ook samen. En ook al groeit het leerlingenaantal de komende jaren, toch houdt Gribling graag vast aan dit systeem. “Het werkt gewoon goed. En we hebben zelfs een onderwijsassistent aan kunnen nemen.”
Eigen programma
Toen Gribling in april aankondigde binnenkort met pensioen te gaan, ontstond er wel wat onrust. “Sommige mensen dachten dat dat een teken was dat de school zou sluiten. Gelukkig kan ik iedereen wat dat betreft geruststellen. Deze school gaat niet dicht. Sterker nog, de komende jaren zal alleen maar meer benadrukt worden wat voor bijzondere school dit is.”
Dat werd ook verteld door Jan Heijmans, voorzitter van het college van bestuur van de overkoepelende organisatie Signum. “Hij noemde onze school een pareltje. En dat is met name doordat wij hier niet omgaan met verschillen, maar uitgaan van verschillen bij kinderen. Eigenlijk zou ieder kind een eigen programma moeten draaien en wat je kunt bundelen, bundel je. Nu gaat het onderwijs vaak uit van één gemiddelde én krijgen de kinderen die het nodig hebben extra aandacht. Wij doen dat graag andersom.” Kinderen die om de één of andere reden niet op de andere scholen meekunnen, krijgen op Den Krommenhoek juist rust. “Het is hier kleinschalig, dat natuurlijk sowieso, maar kinderen mogen hier ook anders zijn. Een kind met TOS, een taalontwikkelingsachterstand, mag dat hier gewoon hebben. Dat is wellicht het grote verschil.”
Het is ook de reden waarom Gribling zich vier jaar lang zo thuisgevoeld heeft bij de school. “Met pensioen gaan is een overweging en komt vooral uit de behoefte om het rustiger aan te gaan doen. Directe familieleden zijn overleden, ikzelf heb een hartinfarct gehad toen ik nog bij een andere school werkte, dus als je dat bij elkaar optelt, is met pensioen gaan een logische keuze.” Hij zal het onderwijs wel gaan missen. “Ik ben hier in een warm bad terechtgekomen met een heerlijk team, bevlogen mensen, die er ook voor elkaar zijn. Als er een docent ziek is, hoeven wij maar amper een beroep te doen op de invalpool. De docenten vallen voor elkaar in. Er wordt hier echt samengewerkt.”
Gribling heeft geen grote plannen voor na zijn pensioen. “Ik ga vooral genieten. Nee, ik ga vérder met genieten. Mijn vrouw is ook met pensioen, we hebben een camper gekocht, en alvast wat geraniums gehaald,” lacht hij, “en misschien zou werk als interim ook nog tot de mogelijkheden behoren.” Tja, dat is een beetje het punt ook hè. “Zo zijn wij in het onderwijs: bevlogen. Loslaten is dan heel moeilijk.”
Foto: Jos Gribling bij de school die hij bijna gaat verlaten.
Foto's:
