24 juli 2018

Kommer en kwel

PrietJanPraat

Komkommertijd… Wie weet waar het woord vandaan komt, mag het zeggen. “Het is een periode van het jaar waarin weinig nieuws te melden is”, zeggen ze. Oké.. die stelling zal wel kloppen. Maar dan blijft er nog de verbinding met die beruchte ‘komkommer’ over. Een ‘kommer en kwel tijd’, is zo’n beetje de enige associatie die ik vooralsnog kan vinden of bedenken. Het zal zo wel zijn ja…

Komkommertijd… Een periode dus dat er geen, of bijna geen, nieuws is. Nieuws is er altijd. Het begint toch al dagelijks wanneer je smorgens wakker wordt. Alweer een nieuwe dag, vaak boordevol nieuwe ervaringen, geluk en liefde. Je moet het alleen willen zien, dat is de kunst. Natuurlijk, ik loop er niet voor weg… In de grote boze wereld is er best een hoop ‘kommer en kwel’.

Maar het zijn vooral die kleine leuke voorvalletjes, die je moet koesteren. Je kan ze zien als nieuwsfeitjes, best leuk hoor. Laats bijvoorbeeld. Fien en Luus waren te logeren. Het is kwart over vijf in de vroege ochtend, mijn ogen zijn niet helemaal open, wanneer dat heerlijke kleine blonde krullenkoppie langs me komt liggen in bed… Fien (2) is wakker, van tijd heeft ze geen benul. Opa… opa.. hoor ik ze fluisteren

Door het spleetje van men ogen zie ik ze kijken. Ze is mij aan het observeren of opa toch wel niet wakker is… “Opa slaapt, opa doet snurk, opa heeft een dikke buik”, ratelt ze tegen oma. “Stil Luus, opa slaapt”, probeert oma nog… Goed bedoeld lieve oma… Maar het begin van de dag, kwart over vijf, is wel gemaakt.

Fien is intussen ook wakker en kruipt heel stilletjes als een klein knuffelpoesje met haar duimpje in haar mond heel dicht en lief tegen oma aan. Luus heeft tussen de bedrijven door haar hele arsenaal leesboeken op bed uitgestald. “Roodkapje opa, en de stoute wolf”, zegt ze gebiedend. Ik ben nog niet met het verhaal begonnen, de wolf loopt nog ergens rond in het bos en Roodkapje is nog druk met bloemen plukken, of het Dikkie Dik boek wordt onder mijn neus geschoven. “Dikkie Dik, opa”, het is half zes in de ochtend.

De klok van zeven hebben we niet gehaald in bed, bij lange na niet. Alle poppen en knuffels die ze tevoorschijn heeft gehaald, en dat zijn er veel hoor, lagen her en der soms heel zielig alleen op de slaapkamer. Ons speelterrein was intussen verplaatst naar de huiskamer. Vader en Moedertje spelen. “Luus was de mama en Fien de papa. Opa en oma fungeerde als hun kroost. Ze zitten saampjes compleet in hun ‘papa en mama’ rol.

Is dat nieuws… Och jawel toch. Het vroege ontwaken was een beetje ‘kommer en kwel’ nieuws. Tenminste, zo voelde dat wel zo in de vroege ochtend, dat wel. Maar het heeft ook zijn charme, toch? Niks komkommertijd, niks ellende… Twee van die zalige knuffels in de vroege ochtend… Is er iets mooiers, nee toch?

“Opa, ik vind jou lief”, hoor ik ze even later zeggen wanneer ze me een kus komt geven. Hoezo, ‘kommer en kwel’. Het is een heerlijkheid…

 

Foto's:


P