BERLICUM/MIDDELRODE – Ze zijn er even mee bezig geweest, maar een paar maanden geleden was het voorlopig laatste ommetje klaar. Om dat te bezegelen onthulde burgemeester Jan Pommer een plaquette met de vijftien korte wandelingen die de Werkgroep Ommetjes Berlicum Middelrode heeft samengesteld. Het bord hangt tegenwoordig bij alle startplekken van de routes, die vijf tot acht kilometer lang zijn. Aardige avondwandelingetjes dus. Wim Poels ging er voor de Brug zondagavond eens eentje lopen.
Door Wim Poels
Het is lastig kiezen. Op de website van wandelsportvereniging Groot Gestel, wsv-gg.nl, kun je onder het kopje ommetjes de vijftien routes vinden. Ook als pdf, zodat je ze kunt downloaden of uitprinten. Je kunt werkelijk alle kanten rond Berlicum en Middelrode op. Over zes bruggetjes bijvoorbeeld, door het landgoed Seldensate, richting Engelenstede, naar kasteel Heeswijk of door het Aa-dal. Uiteindelijk kies ik vrij willekeurig voor de route naar landgoed de Wamberg. Omdat ik het wel ken, maar eigenlijk nooit echt goed bekeken heb. Dat geldt misschien wel voor de meeste routes.
Startplek van de route is eetcafé De Witte Zwaan. Van daaruit gaat het richting het protestants kerkje. Iets voorbij neem ik een gravelpad linksaf. En daar begint het verrassende al voor mensen die normaal alleen de hoofdwegen volgen. Natuurlijk, aan de horizon domineert het provinciehuis, in de buurt waarvan net een luchtballon opstijgt. De N279 is niet ver weg, maar je hoort hem niet. Het is kortom stil en je bent echt in het buitengebied. Hier gaat het tussen deels braakliggende velden door vrij snel naar de meanderende Aa. Onder de noemer ‘dynamisch beekdal’ is er de laatste tijd veel veranderd in dit gebied.
Dynamisch
Dynamisch is het zeker. Onvoorstelbaar dat het nog maar een paar maanden geleden is dat de Aa flink overstroomde en hier hele stukken onder water stonden. De Aa is, ook in de tijd van het grootste waterkort sinds dat gemeten wordt, nog steeds een aardig riviertje. Maar het is ook duidelijk aan de oevers te zien dat het water normaal hoger staat. Het pad loopt over een dijk met gras. Her en der zie ik eenden. Een paar bochten verder hangt er in de lucht een biddende roofvogel. Met een driehoekige staart, een valk geloof ik. Voor ik mijn fototoestel paraat heb, is het die natuurlijk al lang naar zijn prooi gedoken en weer weggevlogen.
Druk met wandelaars is het overigens niet. Ik kom de hele wandeling een handvol mensen tegen: een koppeltje aan de wandel en drie mannen met hun hond.
Overloopgebied
Aan de overkant van de weg naar Den Dungen ligt er rechts van de dijk een moerasachtig terrein, overloopgebied van de Aa. Kennelijk is er daar wel voldoende vocht, de begroeiing hier is nog mooi groen. Een scherp contrast met de vergeelde planten rondom het pad op de dijk. ‘Het gras knispert als sneeuw’, las ik pas ergens en dat is wel zo. Na een paar knuppelbruggetjes over nog gevulde sloten kom ik op een asfaltweg met eiken in de berm. Ook hier is goed te zien hoe slecht de natuur eraan toe is. Je kunt nu al volop eikels rapen, al zien ze er akelig groen en onrijp uit.
Via onder meer een stukje bos gaat het naar het eigenlijke landgoed De Wamberg. In het begin zie je verschillende oude boerderijen en het centrale landhuis ligt mooi verscholen tussen de bomen. Misschien komt het doordat ik me laat afleiden door de omgeving, maar hier ben ik toch blij dat ik een kaartje bij me heb. Met alleen de routebeschrijving in woorden raak ik even de weg kwijt. Veel maakt het ook niet uit. Ik loop in ieder geval de goede richting op, al twijfel ik of ik helemaal het voorgeschreven pad volg. Ook hier is er veel groen, met af en toe een grasveld. Droog, als overal. En aan het eind kom ik uit bij het ‘huis met veel hakhout’ zoals dat in de routebeschrijving staat, dus heel erg fout ben ik niet gelopen.
Drooggevallen beek
Via een stukje asfaltweg kom ik op een pad langs de Wambergsche Beek. Op dit moment een rijkelijk optimistische naam. Het stroompje is zo goed als drooggevallen, met hier en daar nog een plasje water en een noodlijdend plantje op de bodem. In het begin loopt er nog een duidelijk pad, maar na een paar honderd meter wordt het minder wordt het vager. Het is gewoonweg een kwestie van de beek volgen, voor ik weer aan de harde weg kom. Die loopt terug het dorp in.
Na dik een uur ben ik terug bij het beginpunt, een mooie ervaring rijker. Dit ommetje liep over mooie wandelpaden, drukkere asfaltwegen kwamen er niet in voor. Je moest ze hooguit oversteken. Dat nodigt uit om in de komende tijd ook nog eens wat andere ommetjes te proberen.
Foto's:
