14 augustus 2018

IN DE BIECHTSTOEL: JO & ANJA VAN DRUENEN: “TWEE VAKIDIOTEN”.

GEFFEN – “Als we in de biechtstoel gaan, dan wel samen”, zijn de kernachtige woorden van Anja van Druenen op de vraag of ze plaats wil nemen in onze biechtstoel. De uitspraak is hun niet vreemd. Bijna 40 jaar zijn ze, zowel privé als zakelijk, als het ware met elkaar verweven. Echtgenoten op de allereerste plaats, maar met dikke stip daaropvolgend, twee vakidioten die hun liefde voor het vak met alle egards uitstralen. De spontane uitspraak van Anja tijdens het fijne gesprek: “Jo houdt meer van zijn vak, dan van mij”, doet hun beiden blozen tot achter de oortjes. Niks aan de hand, want wie ze ook maar enigszins kent, weet precies wat Anja bedoelt met haar uitspraak.

Door Jan van Ravenstein

Geloof je?
Jo: Ik geloof in alles waar ik achter sta. Of het nu privé of zakelijk is. Het geloof in de mens. En daar sta ik dan ook voor de volle honderd procent achter. Het echte geloof, de Katholieke kerk. Dat heb ik nog wel, maar het vertrouwen is wel wat zoek als ik eerlijk ben. Ik ben zeker geen kerkganger. Anja: Ik ga nog met grote regelmaat naar het kerkhof en wil nog graag even een kaarsje aansteken.

Wat is een goede eigenschap van jou?
Jo: Ik ben een haastig en druk baasje, ik ken mezelf maar al te goed. Maar wanneer de nood aan de man is bij wie dan ook, en ze vragen me om raad of daad, dan maak ik meteen tijd. Ik kan wat dat betreft heel flexibel zijn. Anja: Het 30- jarig lidmaatschap van de brandweer is daar een mooi voorbeeld van. Z’n noodoproep komt nooit op een gepast moment.

Wat is je grootste zonde?
Jo: Ik vind het ‘zonde’ dat ik niet heb doorgeleerd. Dat blijft een beetje knagen aan mij. Graag had ik een medische opleiding gedaan. Maar ja, ik was thuis nodig. Zo werkte dat toen, en als ik eerlijk ben vond ik dat op dat moment ook niet zo heel erg hoor. Ik hou nog elke dag van mijn vak. En toen kwam zomaar, uit het niets, de gevleugelde uitspraak van Anja die hun beiden behoorlijk verlegen maakte. Anja: “Kom op Jo, je houdt meer van je vak, dan van mij”, aldus een spontaan lachende Anja

Wat koester je het meest?
Jo en Anja: Wij kijken uit naar de zaterdagavond. Dan eten we, na weer een drukke week, altijd samen met het hele spul. Met de kinderen, partners en de kleinkinderen. Vaak zijn het gewoon frietjes en soms worden we verrast met een culinair hoogstandje. Maar het samenzijn, met het bijbehorende geluk, viert de boventoon. Prachtig en we zouden het voor geen goud willen missen.

Waar kun je heimelijk van genieten?
Jo en Anja beiden bijna tegelijkertijd met stralende ogen: “Samen even weg, al is het maar een weekendje. Even weg uit de trubbels”. Met als doel om samen eventjes op een ontspannen manier bij te kunnen tanken, de accu bijladen. Ja en dan de kinderen, onze schoonzoons, schoondochter en de kleinkinderen natuurlijk, maar dat staat buiten kijf, toch?

Wat stuit je het meest tegen de borst?
Anja: Dat heel de wereld in oorlog is, en dan ook nog eens bijna altijd over het geloof. Hoe bedenk je het. Ze moesten zich schamen die zichzelf noemende wereldleiders. Bah, ik word er kotsmisselijk van. En het vluchtelingprobleem, de intolerantie die je vaak in gesprekken bemerkt is best zorgelijk. Ik denk dat velen onder ons het zich niet beseffen hoe goed wij het wel niet hebben. Stel je maar eens voor dat je alles, maar dan ook alles, van het ene in het andere moment, in de steek moet laten. Wat dan?

Van wie kun je nog wat leren?
Jo: Van onze jongere generatie. Ons team bestaat uit bijna allemaal jongen mensen. Ze hebben een nieuwe frisse kijk op de toekomst met vaak ook nog eens mooie ideeën. Je hoort vaak kritiek, op de inzet en de betrokkenheid van de jongeren. Weet je, misschien hebben wij dan geluk gehad, of we hebben er een ‘neusje’ voor. Maar wij zijn ‘kei’ trots op ons team. Menig oudere onder ons, mag en kan aan onze jongeren een voorbeeld nemen.

Wie is je grote voorbeeld?
Anja: Een iemand staat dan meteen op mijn netvlies. Paul den Haon, van de Gover. Een pracht mens. Je zou denken, een veehandelaar, kroegbaas, koeienboer… Maar wie Paul kent weet dat hij creatief, eigenwijs en een man met een verborgen talent is. Kijk maar eens wat hij allemaal heeft gemaakt. Zijn eigengebouwd huis, uniek toch. En dan de tuin van ons Marloes, wat hij daarvan heeft gemaakt. Werkelijk schitterend. Het komt allemaal zomaar uit zijn creatieve brein. Zijn karaktertrekje waarvan menig Geffenaar hem kent: ‘Paul die doet wat hij wil’, straalt hij dagelijks ten volle uit.

Met wie zou je nog een Weesgegroetje willen bidden
Jo en Anja: Je wederzijdse overleden ouders natuurlijk. Die mis je nog elke dag. Hoe trots zouden ze wel niet zijn geweest. Al konden ze maar heel even over het randje van die wolk kijken hoe het nu allemaal was. Ons bedrijf, het gezin en de kleinkinderen en zo..
Het overlijden van hun speciale vriend Piet Bosch maakt nog steeds grote indruk. Bij het noemen van de naam valt er een ijzige stilte. “Piet was een echt vriend van ons”, zegt Jo met emotie in zijn stem. We zijn 26 jaar, elk seizoen, naar Ajax gaan kijken. Maar liefst 30 jaar samen bij de brandweer. Lief en leed hebben we gedeeld. Jo: “Potverdorie Piet, jonge… Ik mis je nog elke dag”, waarom toch moest dat zo zijn.

Heb je verder nog iets op te biechten?
Jo en Anja: Nee, niet echt. Wij zijn, vinden we zelf, open en eerlijk. We hebben geen echte geheimpjes, zeggen ze met een stiekeme knipoog naar elkaar. Jezelf proberen te blijven, dat is de kunst. Ook wij worden ouder en dan ga je het leven heus wel iets anders bezien. Je ervaart dat er meer is dan alleen het materiële in het bestaan van de mens. Liefde, respect en acceptatie zijn kernwoorden die horen bij het leven. Dat mag je nooit vergeten

Foto's:


2