’t Is krèk of m’n hèrses wa traoger werke mì dees heet weer. Onze Klaas gif men mee gelijk, de klippel. Mar ik mót veul meer moeite doen um alles op ’n reijke te kreijge. Wèllie hen dan ok hil wa òn onze kop gehad; veul goei dinger wel.
Ant en Tien han wir wa schóns bedocht en ’n fietsreisje besproke vur onzen viere in Zeeland. Wie wit ’r nou ’n mònd vantevurre da’t zó heet kan worre…! Organizeere kunne Tien en Ant heel goewd. We dinne nor Schoondijke. We han daor ’n klèin mar goei hotèlleke: De Zwaan. Ontbijt èn wèrm eete inbegreepe! D’r waar zóveul lèkkers da we somteds wel drie kirres truggongen um op te schùppe. In de umgeeving laag ’n prachtig fietsgebied en daor profiteerde we alledaag z’n best van. ‘Hier zó’k toch nie wille wone,’ zin onze Klaas toen we dur Boerenhol fietste. ‘Da litter al òn,’ laachde Tien, of ge daor veur of aachter in wònt.’ Groede en Cadzand moege d’r zen, mar De Meule van Sluis waar wel ’n heel òntrekkelijke pleisterplòts. Daor troffe we ’t bizunder; Tien zaat mee òn z’n tripels te pruuve en dan kreg ie praot. Zoo rakte-n-ie òn de klap mi unne mins in unne rolstoel die Danny hiette. Da bliek unnen Bèlze profvoetballer geweest te zen bé Lokere. Hij ha nog teege Cruijff gespuld! Hij kos d’r schón over vertelle en onze Klaas en Tien han daor wel orre nor. Ze kriegen ’t over de Rooi Duvels die Europees kampioen han mótte worre. Danny mèldde da-t-ie beroepsmilitèir geweest waar en missies ha ùitgevoerd in Congo. Da waar zwaor geweest. D’r han veul slèchterikke onder die koloniale gezeete…
D’n twidden dag dinne we nor Walchere. Mì de veerboot van Breskens nor Vlissinge. Van daoraf kosse we zalig onder de beum dur de hog duine fietse, want ok langs de zee bliek ’t gruuwelijk heet te zen geworre. Wa waar d’r veul vekansievolk op de been in Dishoek, Zoutelande en Westkapelle! Wa’n vrolijk gezicht; al die bloote minse òn zee onder d’r kleurige tèntjes en parasollekes! Wèl ùitkeijke da ge nie verbrandde!
Freddes zón we nor Knokke gaon, mar toen begaaf ’t de laoier van m’ne Stella innins. Wijer as Sluis kos ik nie mer komme, mènde-n-ik. Onze Klaas bèlde mee de ‘service’ èn de tillefoniste von ’t heel èrg, mar ze kos de monteur nie te pakke kreijge. Die zó ons trugbèlle, mar da gebeurde natuurlijk nie. Nò ’n por uure waachte zen we mar truggegaon nor ons hotel. Onze Klaas din men daowe. Hij klaagde nie. Krèk bé ’n groot ope vèld begos ’t te dondere en de reegen kwaamp mì bakke ùit de locht. ‘Da dreugt wir op,’ zin d’n onze en hij krieg gelijk.
Wij dinnen op de lesten dag dus van èrremoei eer nor huis, mar ware bleij da we al zón prachtige daag beleefd han. Tien en Ant zón same nog deurdoen nor Knokke.
Ok dees reis ha Ant wir unne wòtterkoker meegenomme. Dan kos ze mooi zèlf thee zette vur onderweeges. In Schoondijke ware ’n por winkelkes en Ant wó èijer koope. ’n Gekókt eike gò d’r alt wel in. Wèllie same nor dieje winkel. Daor bliek unne donkere mins op de zaak te paasse. Hij verston Ante nie en we zagen ok gin èijer um òn te weijze. Mar Ant is vindingrijk en prakties: ze gonk mee dur de kniejes en riep: ‘tok-tok-tok!’ D’n donkere mins knikte, laachde z’n taand bloot en din nor aachtere. Hij kwaamp trug mi ’n groot pak pleepapier…
Foto's:
