09 januari 2019

ASOCIAAL

Je kan het je bijna niet voorstellen. Het bericht rond de jaarwisseling gaf je koude rillingen. Utrecht: “De brandweer, politie en ambulancepersoneel werden een tijd lang door omstanders bekogeld met vuurwerk”.
Een van de hulpverleners kreeg zelfs een klap van een van die aso’s. Op een balkon stonden onder meer kinderen die door de brandweer met een hoogwerker gered moesten worden. En dan zijn er van die leukerds die menen dat te moeten verhinderen. Het was niet alleen in Utrecht raak. In geheel Nederland schijnt dat de mode te zijn.

Hun eigen moeder, van die vuurwerkgooiers, zou eens op dat balkon moeten staan en de hulpverleners zouden op welk een manier worden gehinderd. De wereld zou te klein zijn.

De woorden van een oud brandweer collega van mij, die als beroeps in dienst is bij de Rotterdamse Brandweer, kwamen bij het lezen van het bericht als vanzelf weer bij mij bovendwarrelen. Het is best al wat jaren geleden dat hij aan mij vertelde: “Jan, als wij naar bepaalde wijken in het Rotterdamse moeten uitrukken, doen en mogen we dat alleen onder begeleiding van de politie. Doen we dat niet, dan roven ze de hele wagen leeg terwijl wij hulp aan het verlenen zijn. Zelfs bedreigingen zijn aan de orde van de dag”.

Ja hallo. Stelen uit een brandweervoertuig en bedreigen, dat doe je toch niet. Best wel overdreven was onze mening. Het zal allemaal wel, dachten wij toen. Maar nu ik de berichten vanuit het Utrechtse lees, moet ik mijn mening bijstellen, en niet zo’n beetje ook. Met grote regelmaat komen ook de berichten van zelfs mishandeling van ambulance personeel voorbij. Je moet maar durven. Het respect, ook naar de politie, is zoek. Hoort dat bij deze tijd? Nee toch. Respect is toch iets wat je meekrijgt, van thuis. Van je ouders.

Zo ongeveer vijfentwintig jaar ben ik lid geweest van de vrijwillige brandweer. Kwam dat toen ook voor? In de grote stad, zie het Rotterdamse verhaal, dus wel. Bij ons in Geffen/Maasdonk, compleet onherkenbaar. Wij hadden naar ons idee een sterk ‘wapen’ in handen. De slang met de ijzersterke waterstraal.

Zeker weten dat zo’n aso bij ons met een nat pak, letterlijk en figuurlijk, naar zijn ‘mammie’ kon afdruipen. O ja, dat wisten wij ook wel, dat het niet mag. Voor eigen rechter spelen. Maar soms, zo heel soms zijn er van de noodgevalletjes. Zeker wanneer er iemand in nood of zelfs in levensgevaar is.

Daar heb je met je gore tengels vanaf te blijven, toch?

 

Foto's:


P