12 februari 2019

Poppenwereld

Op een dag krijg je niet een, maar twee intens droevige berichten binnen. Het zijn rare weken, er gebeurt van alles, vreugde, verdriet, drukte, gezelligheid en pijn…. Je praat er samen over en ik hoor mezelf zeggen: “Het lijkt wel of iedereen kanker heeft”. De frustratie druipt van de woorden af.

Terwijl ik hierover zit te mijmeren en te peinzen hoor ik Luus (net drie jaar oud), voor mijn gevoel zo ergens in de verte, druk met haar poppen en knuffels. “Opa… opa, wakker worden”, hoor ik haar roepen. En terwijl ik door haar roepen weer een beetje terug ben in de werkelijkheid en haar gadesla in haar poppenspel, bedenk ik me hoe heerlijk het toch wel niet moet zijn om zo onbevangen en zonder zorgen druk te kunnen zijn met je spel en haar gefantaseerde pseudo-gezinnetje.

“Opa, zullen we vadertje en moedertje doen? Ik ben de mama, ben jij dan de papa en dan mag oma de grote zus zijn. En de knuffels zijn allemaal baby. Is dat goed opa”, zegt ze met een vragende en toch wel gebiedende blik in haar oogjes. Ze zit helemaal in haar wereldje en geeft mij opdrachten. Ze heeft op tafel het bedje al helemaal klaar voor haar ‘kinderen’. Het is pseudo-bedtijd en Luus overlaadt haar kinderschaar met kusjes en lieve woordjes.

“Goed gaan slapen. Niet gaan huilen, mama is ook hier”, het lijkt wel op een kopie van hetgeen ze zelf elke avond hoort voor het slapen gaan. Heerlijk. Het toestoppen van de poppen is vertederend om te zien. Drie jaar nog maar, en ze waant zich helemaal in de grote mensenwereld. Voor haar, een wereld zonder enige zorgen.

Ik zit intussen midden in haar poppenwereldje. Als de papa van de mama. Ik mag de fles geven terwijl mama de pamper bij baby (vakkundig) verschoont. Grote zus (oma dus) komt het spel bijna verstoren doordat ze uit haar rol dreigt te vallen. “Oma jij bent toch de grote zus”, spreekt Luus haar streng toe.

Wat heerlijk om even in dat kleine prachtige kindergedachtenwereldje te mogen zijn. Zo maar, heel even om al die akelige kronkels uit je warrige hoofd te kunnen verbannen. Ik speel het spelletje vol overgave mee. Ik geniet ervan en speel de papa die ze zo graag wenst in haar spel. Het is wonderbaarlijk, maar dat lieve kleine hummeltje van ons krijgt het voor elkaar dat ik mijn gedachten even kan verzetten.

Samen zijn we papa, mama, kind en grote zus… Heel even in dat mooie lieve poppenwereldje van haar. Even weg van die grote boze mensenwereld die zo meedogenloos kan zijn. En wat een tegenstellingen allemaal, niet dan?

Foto's:


P0