Op zich komen mijn kinderen niks te kort. Zelfs bijnamen hebben ze genoeg. Maar nu ik op het schoolplein word aangesproken over de Bloedtijger, krab ik me toch wel eens achter mijn oren.
Ja, natuurlijk gaat het over de jongste. Ze heeft zich in het hoofd gehaald dat ze naar Tijgerland wil. In eerste instantie dacht ik dat ze de dierentuin bedoelde, maar dat was natuurlijk super stom. Met haar vier jaar weet ze heus wel het verschil tussen een dierentuin en Tijgerland.
Het is ook helemaal niet ver rijden, volgens de Vrolijke Sloper. Links, rechts en dan nog een keer rechts en dan zijn we er al. Ze heeft zelfs een kaart getekend. Eerst een heuvel op, daarna voorbij het brillenetende monster (ze houdt niet zo van haar bril) en dan zijn we er eigenlijk al.
In Tijgerland wonen natuurlijk tijgers, maar ook panters, cheeta’s en poema’s. En er is een speciale soort: de Bloedtijger. Die eet zand en drinkt bloed. Ja, ze is vier jaar ja.
Vaak vraagt ze dan ook of ik haar als Bloedtijger wil schminken. Twee straaltjes rode schmink moeten dan precies in de mondhoeken worden geplaatst. Eng vindt ze het allerminst. Het is juist stoer. En het staat zo goed bij haar kleren.
Die heb ik inmiddels uit het verre China laten komen, want ze wil namelijk alleen maar tijgerkleren aan. Dan denk je: is zij de baas? Nou ja, dat is ze eigenlijk wel een beetje. Zeker ’s ochtends. Als zij meewerkt, dan gaat het allemaal best goed met broodtrommels vullen. Wil ik haar in een jurk hijsen met een strikje, of nog erger een hartje…dan komen we zeker te laat.
Zelfs ondergoed met een hartje erop wil ze niet aan. Dat vindt ze super lelijk. Bah. Er zijn ook wel genoeg jongenskleren met een tijger erop, maar dat is nog stommer. Jongenskleren! Hallo! Ze is een meisje!
Toch komt ze van school thuis met verhalen dat ze met de ‘aanvallers’ mee mocht doen, bestaande uit een groepje jongens. Daar is ze dan wel super trots op. Maar dat terzijde.
De week voor de vakantie, hadden de meiden studiedag. Dus ik dacht: hop, naar de dierentuin! We gingen naar Dierenrijk in Nuenen. Daar waren in ieder geval tijgers te zien. En zo hoopte ik haar fantasie een beetje in te dammen.
Het lukte niet. Toen we naar huis reden, zei ze: leuk hoor mama, die tijgers, maar wanneer gaan we nu naar Tijgerland? En ik ben zowat de wanhoop nabij. Tijgerland bestaat niet, maar zij denkt van wel. Als ik dat voorzichtig probeer te vertellen, wordt ze woest. Dan ben ik de domste mama van de hele wereld.
Op school weten ze het inmiddels ook. Moeders en vaders vragen na schooltijd of de Bloedtijger wil komen spelen. En toen ze met carnaval bij haar grote vriend S. mocht blijven slapen, beloofde ze hem naar Tijgerland te brengen. Als ze ouder was en een grote fiets had, want anders paste het niet. Zelfs haar zussen gaan mee in het spel. En ik? Ik heb ondertussen geen idee hoe ik haar naar Tijgerland moet brengen.
Dus…iemand een oplossing? Ik ben benieuwd.
Groetjes Kleine Ven
Foto's:
