Het is deze week precies een jaar geleden dat ik, liggend op mijn ziekenhuisbedje met mijn fonkel nieuwe knie, tegen mijn eega zei: “Schatje, ik denk dat ik nooit meer kan lopen”. Een kwartier later liep ik, samen met de fysiotherapeut en twee krukken, met voorzichtige stapjes over de ziekenhuisgang. Een wonderlijke wereld.
Ik meende wel wat ik zei. Het voelde ook zo hulpeloos aan. Je hele been, tot aan je kleine teen in het witte verband. Je krijgt er nog geen millimeter beweging in, zijn mijn woorden dan zo raar? “Och, kom op man. Je moet niet zo ‘piepen’, riep mijn overbuurvrouw me corrigerend toe. “Echt mannen”, hoorde ik ze, net iets te hard zodat ik het nog net kon horen, tegen de nurse zeggen.
Een dag later was ik thuis. Inclusief mijn krukken, mijn oefenfietsje, dozen vol met pillen, een hoop goede en wijze raad en de ontembare zorg van mijn lief.. Mijn herstel kon beginnen. Het zou allemaal gaan meevallen, was er mij medegedeeld.
Op zich klopt de laatste stelling. Het kost wat tijd, maar het valt allemaal mee. Want, weet je. Wanneer je op internet de operatie gaat kijken, cijfers wijzen uit dat we dat bijna allemaal doen, dan slaat de schrik wel toe. Je ziet een hoop gezaag en getimmer wat een vakkundige bouwvakker niet zou misstaan. En het ijzerwerk wat er voor in de plaats komt is ingenieus.
Het witte been en het moeizame lopen met krukken, maakte vooral bij de dames Fien en Luus heel veel indruk. Al snel kreeg ik van hun de titel; De opa met het ‘Auwbeen’. Tot op de dag van vandaag heb ik hem mogen behouden, zeker bij Luus.
De ‘operatie ‘ritssluiting’ op mijn knie maakt nog steeds grote indruk bij de dames. Ze laten hun kleine vingertjes erover gaan en vragen dan steevast: “Doet dat auw opa”. En nog steeds, we zijn nu een jaar verder, vraagt Luus met een soort van respect wanneer ze bij me op schoot komt zitten: “Opa, welk been is jouw auwbeen’, Om vervolgens op de andere knie te kruipen. Lief man.
Mijn ‘Auwbeen’. Van mij mag hij blijven, een eretitel. Heerlijk, ik geniet er van.
Foto's:
