Het is lente en de klok is verzet… een uurtje vooruit. Het blijft wennen die rare tijdsverschillen, bij mij in ieder geval wel. Ik ben sowieso vaak vroeg uit de veren. Ook deze ochtend. “Het voordeel is dat je een lange dag in het verschiet hebt”, zeggen de langslapers smalend.
Je hoort buiten de vogels kwetteren, de merel voert zoals altijd de boventoon. De merel is de wekker van de natuur, in de ochtend en in de avond. Diezelfde merel en de vroege ochtend zonnestralen van de opkomende zon lijken te schreeuwen: Kom op jongen, erop uit.
Even later zit ik in alle vroegte op de fiets en trap ik door een nog verlaten dorp. Er heerst een stilte op straat, de gordijnen zijn overal nog dicht. Buiten mij als vroege fietser. met alleen heel ver weg het gezoem van het vroege ochtendverkeer op de rijksweg, heerst er een serene rust. Hier en daar zie je een vroeg hondenbaasje met zijn viervoeter. Het zijn er maar twee, die ik signaleer.
Op naar het Geffes Veld, deze keer. Deels fietsen, deels wandelen. Het gevoel bekruipt je wanneer je in alle vroegte in de natuur bent. Het is of je samen met de dieren, alleen op de wereld bent.
Via het bospad door de Geffense Bosjes kom ik in het uitgestrekte veld. In het voorbijgaan zie ik de zojuist gereedgekomen vleermuizenkelder gecreëerd door Landschapsbelang eenzaam en alleen in het veld staan. Via binnenpaadjes en het bijenmuseum kom ik aan in Het Geffes Veld.
Verderop parkeer ik mijn fiets tegen een hek. Het is nog net geen half zeven in de ochtend zie ik. Het innige van de natuur daalt over je heen. Wat is het mooi en wat is het stil. Je hoeft er in feite niks voor te doen. Je ziet het, je voelt het en je ruikt het. Zeker in de vroege morgen. Je ziet de konijntjes wegspringen, het zijn er best veel. En ook hoor je de vroege vogels kwetteren. En alles bloeit en groeit, zo mooi. Je ziet het ochtenddauw, door de opwarmende zonnestralen, over de vlakte hangen.
Weet je. Elk dorp heeft zo wel zijn of haar mooie plekjes. Geffen, het veld, de polders en het arboretum. Nuland, de heide en de Karreput bijvoorbeeld, onvergetelijk prachtig. Vinkel. Wandel maar eens in alle vroegte door de Bleke of Engelenstede. En heb je al eens ooit de natuur ontdekt in de bossen rondom Rosmalen, doen hoor, We hoeven echt niet naar de Veluwe hoor. We hebben het zelf allemaal in huis.
Ik ben nog steeds in het veld. Je komt niet bij gekeken. Mooi man. Ik rust even op een bankje aan het Ivo van Dintherpad. De zon staat als een gouden bal te schitteren aan de horizon. En nog steeds is er de stilte.. Een vogel fladdert verschrikt op. “Die gaat, net als ik, even zijn beentjes strekken”, bedenk ik me.
“Hier bè ons int veld”, zoals ze hier in Geffen plegen te zeggen. Moet je eens doen, is mooi man.
Foto's:
