Komt het misschien omdat we er nu van wel heel dichtbij mee werden geconfronteerd. Of is deze levensgrote ergernis er al langer. Ik denk het laatste. Afgelopen week was het weer schering en inslag. Of het de normaalste zaak van de wereld is. Zinloos geweld. Zomaar, compleet uit het niets, iemand in elkaar timmeren. Het schijnt leuk te worden gevonden door sommige lui. Snap ik het niet meer allemaal, ben ik niet meer van deze tijd. Ben ik nou echt ouwverwetst aan het worden? Ben ik te oud misschien of hoort dat bij de maatschappij? Het zal toch niet hè?
Natuurlijk, tijden veranderen. In alle opzichten, vertel mij wat. Maar dit soort dingen… Nee, dat doet een normaal mens niet, dan zit er een draadje los, is mijn idee. Dat kan niet anders. En weet je. Iedereen hoort het, en iedereen ziet het in de kranten staan en de beelden op tv spreken toch voor zich. Vorige week nog. Vijf jongens sloegen en schopten in op een manneke van een jaar of 16/17. Bij het zien van de beelden werd ik woest en tegelijkertijd verdrietig.
Toen de jongen bewusteloos, en naar later bleek met ernstig hoofdletsel, op de grond lag meende zo’n held zijn hoofd nog eens te moeten gebruiken als een voetbal. Tot drie maal toe, schopte hij in volle kracht tegen het hoofd van dat weerloze in elkaar getrapte mens. Ze lieten hem liggen, ze keken er nog niet naar om… O jawel.. Ze moesten nog even zijn portemonnee jatten, het schorem, en ze gingen verder en over tot de orde van de dag (avond).
Afgelopen week was het weer raak. Niet zomaar op één plek, het was overal te doen. Een oude man bij een pinapparaat. Zomaar, voor een paar euro bont en blauw geslagen. Een jonge vent, bij het verlaten van de kroeg, bammm.
Weer ergens een vader van twee jonge kinderen door drie helden in elkaar getrimd, die nu met hersenletsel in het ziekenhuis ligt… Het is toch te triest voor woorden allemaal. Voor het gevoel en beleving zijn de dodelijke steekpartijen die voorbijkomen natuurlijk nog een graadje erger. Maar de slachtoffers met hersenletsel hadden het met een ietsepietsie meer pech ook niet meer na kunnen vertellen. Dood. Beseffen we ons dat wel, en nog belangrijker… Beseffen de daders dat wel.. voor dat laatste heb ik steeds meer mijn twijfels
Een geheel nieuw fenomeen lijkt het doorrijden na een (dodelijk) ongeval te gaan worden. Ook zoiets. Ook dat komt steeds vaker voor. Snap ik het niet echt niet meer allemaal, ben ik niet meer van deze tijd.
Of moet ik me niet zo druk maken.. Zou dat het zijn. Het zal toch niet hè…
Foto's:
