Ze zijn er weer. Die vervelende processielopende harige rupsenbeesten. In de jaren negentig eens overgewaaid vanuit Zuid-Europa, en zich hier genesteld, lees ik. Nou, als ze niks anders hebben dan zo’n harig eng lastig beest, dan mogen ze hem hebben en houden die Zuiderlingen. Daar zitten we dus echt niet op te wachten. Bedankt nog Zuid-Europa.
Het is niet het feitelijke beest wat de ellende aanricht, het zijn de haartjes die hij uitspuugt, projecteert als het ware. Het zijn die ellendige zogenaamde brandharen die voor al die ellende zorgen. Want ellende is het. Vraag het maar eens aan de slachtoffers die door de geprojecteerde haartjes zijn getroffen.
De Processierups is weer hotnieuws. Nog nooit waren ze met zovelen en ze rukken op naar het Noorden. Uitroeien wordt alleen maar problematischer en de overlast is gigantisch, hoor je de deskundigen zeggen.
Even een uitleg betreffende de rups is misschien wel handig: “Het lichaam van de rups is bedekt met lange, witte haren die op roodachtige wratten staan ingeplant (dit zijn niet de brandharen). De brandharen van de rups zijn pijlvormig en hebben weerhaakjes. De haren, die bij een bedreiging worden afgeschoten, kunnen dan makkelijk de huid, de ogen en de luchtwegen binnendringen met huiduitslag, zwellingen, rode ogen en jeuk als gevolg.
Branders, stofzuigers en het inzetten van sluip- wespen, vliegen en lieveheersbeestjes worden ingezet om dat voor overlast zorgende beest te bestrijden. Met grote zuigers zie je ze bezig onderweg…
De waarschuwende borden die je onderweg tegenkomt hebben, ondanks de waarschuwing die er te lezen is, iets lachwekkends:
“Pas op. Eikenprocessierups. Vermijd contact en blijf uit de buurt van eikenbomen”
Weet u, beste meneer de Tekstbordenschrijver. Ik moet, op men fietske, nu eenmaal die kant op en er is geen andere weg of pad… En weet u beste meneer, ik zie dagelijks drommen schoolgaande kinderen naar en van school fietsen onder een dak met bladeren van eikenbomen. Maar ook ouderen in hun scootmobiel die een zomers tochtje maken. En weet u, beste meneer, wanneer u zelf wel eens op het stalen ros er op uit gaat vertel ik u niks nieuws als ik zeg dat je bijna op elk zichzelf fietspad noemend pad wordt geconfronteerd met de beruchte eikenboom, inclusief die harige rups met zijn projectielen. “Blijf uit de buurt”, mooi gesproken. Maar wat heb ik er aan.
Weet je, een regenpak zou helpen. Een blokje om fietsen of nog rigoureuzer… Gewoon thuis blijven, het behoort allemaal tot de mogelijkheden om die rups te vermijden. De processierups. Misschien voor een aantal fervente natuurliefhebbers een aardig en mooi beestje om te zien, zeker ook de vlinder die er uit voortkomt, allemaal mooi. Maar voor mij had hij bij die Zuiderlingen mogen blijven… Wij hebben beestjes genoeg… Meer dan genoeg.
Foto's:
