18 juni 2019

Klets van ons Eigen

Oké, het is gebeurd. En ik heb eigenlijk geen idee hoe en waarom. Het past totaal niet bij iemand zoals ik. Je weet wel, zo’n persoon die het liefst op de bank ligt te snaaien en te lezen. En toch loop ik nu na een week al 3 kilometer.

Het was dus een grapje, maar dat had ik weer niet in de gaten. Voor een interview had ik een paar kandidaten op het oog. Ze wilden wel meewerken, op voorwaarde dat ik een keer mee zou gaan hardlopen. Met een naderende deadline vond ik zelf dat ik niet anders kon. En een tegenprestatie mag af en toe best (maar laten we hier vooral geen gewoonte van maken!).

Oppas geregeld en bericht gestuurd: interview gaat door, want ik ga mee. Bleek het dus een grapje. Maar ja, dan ga ik natuurlijk niet tegen de oppas zeggen. En hallo: ik laat mezelf natuurlijk ook niet kennen.
Ooit heb ik een beetje hardgelopen. Jaren geleden. Ik dacht: dat kan ik best. Ik liep met Evy in mijn oren, maar hield het niet vol. De drie minuten heb ik zelfs nooit gehaald. En ja, toen begon het te regenen en had ik inmiddels een hekel aan Evy gekregen en nou ja….ik besloot gewoon dat ik het niet kon. Dat ik meer van de korte afstand was. Met die korte pootjes van me.

Het leek de hardlopers leuk als ik gewoon meteen zou starten met twee minuten achter elkaar lopen. Ondanks dat ik natuurlijk had aangegeven dat me dat niet zou lukken. En ondanks al mijn smoesjes en tegenwerpingen, lukte het dus. Stom.
Het ergste was dat ik me na vijf keer twee minuten hardlopen (en vijf keer twee minuten wandelen) ook nog eens goed voelde. Alsof mijn lijf het dus fijn vond. Ik was hevig teleurgesteld. Zelfs toen ik de dag erna amper kon lopen van de spierpijn, zei een oncontroleerbaar deel van mijn hersenen gewoon “ja” toen ik gevraagd werd een dag later weer te gaan.

Ik zei tegen mezelf: “doe nou eens normaal” en “hardlopers zijn doodlopers” en “hallo, je hebt wel iets beters te doen, zoals een boek lezen”. Het hielp niet. Ik trok gewoon mijn hardloopkloffie weer aan. Hoofdschuddend keek ik mezelf na.
De hardlopers dachten meteen een stap verder te kunnen gaan. Zo van: nu lukt vier keer drie minuten ook wel. Ik wist natuurlijk wel beter. Zelfs drie weken lang, drie keer per week met Evy waren niet genoeg geweest om die drie minuten te halen. Dus laat staan dat het me een tweede keer zou lukken.

Nou, wel dus. Niet te geloven. Toegegeven: mijn tong hing op mijn tenen en mijn hoofd zag eruit alsof ik in een bak tomatensoep was gevallen. Maar niettemin had ik 2,5 kilometer gelopen. De volgende opdracht bleek drie keer vier minuten om daarna naar twee keer vijf minuten te gaan.
Maar serieus: dat gaat me natuurlijk nooit lukken.

Groetjes Kleine Ven

Foto's:


0