De nacht van zaterdag op zondag 15 februari 1981. We hadden gespeeld op het jaarlijks feest van de Postkwakers in de Helftheuvelpassage.
Ik was van een besneeuwde treeplank van onze bus met m´n stuitje op een paaltje terechtgekomen.
Als pijnstiller had ik een halve liter cognac gekregen van het bedienend personeel. Daarna was ik met de ziekenauto naar het ziekenhuis gebracht. Het Willem Alexander in Den Bosch. Moest een plasje doen in een veel te kleine urinefles, die overliep. Ik kreeg op m´n donder van de nachtzuster omdat de Silvio´s zo luidruchtig waren. Zo, bent u weer bij.
Het niet-zo-blije nachtzustertje kwam met handdoeken om mijn bed weer droog te maken en pakte met opgetrokken neus de fles onder mij vandaan. Het wachten was op de specialist. Geloof maar dat die blij was, dat ie voor ´n zatlap uit bed was gebeld. Voordat ie aan mijn bed kwam was ie natuurlijk al ingelicht over de situatie. Hij keek zó boos naar mij dat ik er bang van geworden zou zijn als ik niet zoveel cognac op had. Hij bekeek m´n plas en zei: “Je nieren zijn niet beschadigd want ik zie geen bloed.”
De fles werd naar het lab gestuurd, waar ze waarschijnlijk de alcohol eruit destilleerde voor het komend personeelsfeestje. Voor de zekerheid reden ze mij naar de röntgenafdeling om te kijken naar de schade.
Geen zichtbare schade. “Kun je lopen?”, vroeg hij. Ik liet me van het ziekenhuisbed zakken en zwalkte naar de overkant van de kamer. “Je kunt naar huis. Overmorgen wil ik je weer zien. Heb je pijn?” “Nee, helemaal niet.” Het ‘medicijn’ was blijkbaar nog niet uitgewerkt.
“Nou, daar kom je morgen dan wel achter. Je stuitje is gekneusd.” Ik werd door de rumoerige collega´s in de auto van Henk Wouters (onze toetsenist en mijn buurman) geholpen. Thuis aangekomen hielp hij mij naar boven.
Samen met mijn vrouw ontdeed hij mij van m´n kleren en zette mij op ´n plastic krukje onder de douche. Zalig! Nadat de urinelucht uit mijn poriën was geschrobd begaf ik mij naar bed en viel in een diepe slaap.
Des morgens, the day after, ontwaakte ik en had slechts behoefte aan 2 dingen. Water en morning after pillen oftewel aspirientjes. Kop- en stuitjepijn en een smaak in m´n mond alsof er een schooier in geslapen had. Eraj had Jan Vis al op de hoogte gebracht en het optreden in Bathmen werd geannuleerd. (Dat was de eerste en laatste canceling die Silvio ooit heeft moeten doen.) Zeker ´n aantal dagen heb ik krom gelopen van de pijn, but…The Show Must Go On, dus Flink zijn!
Snel herstel was geboden en aldus geschiedde. De 20ste februari traden we gewoon weer op voor de studenten van de T.H. (Technische Hogeschool) in Eindhoven. Carnaval stond voor de deur en repertoiretechnisch waren wij voor 100% voorbereid. Dat was onze kracht.
Wordt vervolgd…….
Rini
Foto's:
