Nostalgie ten top bij het 40-jarig jubileum boerenbruidsparen in Geffen
GEFFEN –Jan en Maria van Lith. Ze waren 40 jaar terug het allereerste echtpaar dat in den onecht verbonden zou gaan worden tijdens het Rottenrijkse carnaval. Een idee wat was meegebracht uit het Limburgse. De echtgenote van Teun Govers, kroegbaas en lid van de raad van 11, was van Limburg. “En daar was het trouwen in den onecht een groot succes”, wist Teun te vertellen. Jan en Maria werden na ampel overleg door Teun en Harrie van Lee als beste kandidaten verkozen. Maria: “Het overviel ons compleet en we hebben toen een paar dagen bedenktijd gevraagd. Het was me ook nogal wat, je staat zomaar ineens midden in de belangstelling. Dat waren wij dus helemaal niet gewend. Maar achteraf zijn we blij dat we toen samen ‘ja’ hebben gezegd.”
Door Jan van Ravenstein
Wie zo’n veertig jaar terug (1979) getuige is geweest van deze huwelijksverstrengeling zal zich misschien wel als eerste de intense koude herinneren. “Ik denk da ut wel twintig grade gevrorre ha”, zegt Maria in onvervalst Geffens. Het zou zo maar, zonder ook maar enige opsmuk, kunnen kloppen. Het was onmeetbaar koud. Vandaar ook de veelzeggende uitspraak van Jan, dat ze: “de goei botter nie kort konde krijge, bij het smere van den krintemik”. De nostalgie spat er vanaf aan de keukentafel bij de familie van Lith waar inmiddels ook Harry Hulsen, ex bruidegom en huidige voorzitter, is aangeschoven. Maria heeft het gesprek goed voorbereid. Prachtige fotoboeken met vele krantenknipsels en maar liefst drie volgeschreven vellen papier met wetenswaardigheden, feiten en anekdotes liggen klaar. En bij elke foto of knipsel hoort een verhaaltje. Het ziet er naar uit dat het een lange, maar vooral gezellige, avond gaat worden.
Hoog bezoek
Het Rottenrijk in de jaren zeventig. Toen al, vanuit de Oranjevereniging, was het Rottenrijk volop in ontwikkeling en bruisend van energie. Het was mede organisator en kroegbaas Teun Govers die, zeker ook bekeken vanuit een zakelijk oogpunt, open stond voor nieuwe uitdagingen. Samen met Harrie van Lee bezocht hij Jan en Maria van Lith om ze het heuglijke nieuws van het uitverkoren zijn, mede te delen.“Na een paar bedenkdagen hebben we akkoord gegeven. Gelukkig wel ja, want het zijn dagen en weken geworden die we van ze lang zal ze leven nooit zullen vergeten”, zegt het echtpaar. Hun huwelijksverstrengeling is een begin geweest van veertig geweldig mooie (carnavals) jaren. De prachtige foto’s zijn de getuigenis van dit alles.
“Het was hier en daar wel behelpen. De dag was mooi hoor, geweldig. Maar ze hadden, om maar even wat te benoemen, onze drie kinderen vergeten uit te nodigen. Die werden in feite aan hun lot overgelaten. Ook de Pastoor en den Burger wisten van niks. Ik was ook lid van dansgroep de Vlijt. Die moesten erbij zijn, dat wilde ik persé. Toen dat niet zou mogen heb ik ze gezegd dat er dan ook geen trouwerij zou zijn, ja kom nou. Ze kozen snel eieren voor hun geld”, lacht Maria
Feest
De verhalen gaan maar door. De dag van de trouwerij begon overigens met een hilariteit. Jan van Lith: “We hadden alles in gereedheid gebracht. Kleding, bloemen en de kar, het was allemaal op en top in orde. In alle vroegte kwam ik erachter dat een oude traditie nieuw leven in was geblazen. ‘Onze kar zat in de kneup’. Er was een wiel afgehaald en verstopt. Voor veel ‘bier’ was hij terug te verkrijgen. Siebe Homminga, de ceremoniemeester, was in totale paniek. Het gezonde boerenverstand van de bruidegom bracht uitkomst en het wiel werd gevonden in de bosjes van huize de Heegt.
Het was tijd voor de huwelijksoptocht. De notabelen en pseudo notabelen waren, samen met Prins Leo en zijn gevolg, in vol ornaat aanwezig. Notaris Koos Kok zou deze dag fungeren als huwelijksverstrengelaar en Has en Dorke waren officieel als getuige aangewezen voor deze heuglijke gebeurtenis. De levensgrote krentenmik stond symbool voor de verstrengeling. Met de Pompzwengels,
dansgroep de Vlijt en alle overige aanwezigen trok de stoet daarna, in de ijzige winterkou, door de straten van het Rottenrijk richting kerkplein.
Huwelijk
Maar liefst 36 bruidsparen hebben in de jaren daarna hun jawoord gegeven. De eerste jaren op het kerkplein. Vanwege de grote sneeuwval moest er bij het bruidspaar Ies en Lenie Brands worden geïmproviseerd en vond de plechtigheid plaats in het café van de Gover. Vanaf toen heeft het evenement plaats gevonden in de zaal. De organisatie werd ook beter en completer. “Aldoende leert men”, lacht Jan. De diverse ‘huwelijken’ komen voorbij. Van ieder jaar heeft Maria wel een of meer anekdotes. Dat ze bij den Bart en Liesbeth op kraamvisite gaan met ‘den kromme erm’. “dan ga je op kraamvisite met een mand om je arm met allemaal lekkers erin”, zegt Maria. In herinnering blijven de huwelijksfeesten bij de Gouden Leeuw. Het was op dinsdag daar in alle vroegte, altijd volle bak.
Harry Hulsen: “Het jammere is dat we vooral in de laatste jaren tegen een aantal best lastige feitelijkheden zijn aangelopen. Eentje daarvan is de verjonging van de bruidsparen. Op zich al heel lastig. We waren daarmee best goed op weg toen we tegen het volgende probleempje aanliepen: de locatie. De grote feesttent en de trouwerij is geen goede combinatie gebleken. Op zich jammer, maar soms lopen de dingen nu eenmaal zo. Theo en Inge Wagemans was het laatste huwelijkspaar”.
Veertig jaar
Alles verwoorden wat alleen al Maria ons heeft doen toekomen is onmogelijk. Wat ze nog meer hebben gedaan dan alleen maar feesten? Ze hebben de kinderkleren voor Effe noar Geffe gemaakt. jam gemaakt, de bejaarden van de Heegt verwend om maar wat voorbeelden te noemen. Een fijn clubje mensen die nog steeds met elkaar contact hebben. Op 2e Pinksterdag gaan ze het samen de hele dag vieren. Beginnende met het bijwonen van een Heilige Mis bij het kapelletje in de Veldstraat. Daarna koffie en ’s middags naar Schaijk om te minigolfen. Eenmaal weer thuis in hun clubhuis, staat daarna de bbq klaar om de dag smakelijk af te sluiten.
Foto’s: Voor een snelle weergave naar beneden scrollen
Foto's:
