Overdonderd, zo voel ik me; vieren is inderdaad een beetje loslaten en na 60 jaar kun je dan ook redelijk makkelijk leunen op de kracht van de medemens.
Ik wil graag iedereen bedanken die mee heeft gezorgd dat het zo’n fantastisch feest is geworden. Ik noem geen namen, want groot is de kans om iemand te vergeten; één uitzondering: bedankt Lieve Heer dat het zo mocht zijn.
Een ietsje vermoeiend, toch wel; maar langzaam komt een beetje kracht terug en blijven herinneringen komen en gaan. Ik hoop en bid dat het me gegeven zal zijn om te blijven voorgaan in de vieringen. Ik eindig met mijn zicht op christelijk leven:
Leven, christelijk leven, is een voortdurend onderbroken stroom,
geen gezapig voortkabbelend beekje wat met stompe tandjes aan wat kiezeltjes knabbelt.
Boven sijpelend op een bergflank van zinderende zongerijpte liefde,
langzaam zich een dal, een bedding slijpend naar wat routine dreigt,
een rivier met veel verval,
soms meanderend door een laagvlakte,
plotseling neerdonderend als een waterval,
beukend, ondergedompeld, gedoopt
hongerig brood brekend en beker delend
zalvend de pijn en de brand
trouw aan elkaar en met elkaar,
leven meedelend aan de groene oevers – kinderen-
afspiegeling van Degene, die Zich de Weg, de Waarheid en het Leven noemt!
Gods zegen en nogmaals bedankt.
Joop van Corven
Foto's:
