In principe had ik natuurlijk al wel een beetje ervaring met al zeven kinderfeestjes achter de kiezen. Toch is men nooit te ooit om te leren, blijkt maar weer.
Het eerste kinderfeestje…wat had ik uitgepakt. Het arme kind wist niet wat haar overkwam en kreeg rond 16.00 uur een hysterische huilbui van alle prikkels. De jaren erop pakte ik het rustiger aan. Favoriete bestemming was een binnenspeeltuin. Kinderen meteen mee vanuit school, snel even een cadeautje uitpakken aan de al versierde tafel, terwijl de ranja klaarstond en hup: kinderen het klimrek in. Na een frietje ter plaatse, iedereen weer de auto in en naar huis. Je had er zowaar helemaal geen vuil van.
Maar de jongste wilde dat natuurlijk niet. Die wilde een tijgerfeestje. Gewoon thuis. Gelukkig bestaat internet, want ik vond een kant-en-klaar feestje met allerlei leuke tijgerspelletjes. Omdat onze Vrolijke Sloper natuurlijk ook jongens op haar partijtje wilde, moest het wel een beetje stoer zijn.
We zouden beginnen met het versieren van cakejes. Simpel. Daarna een verrekijker knutselen van twee wc-rollen (wat perfect uitkwam: stapels wc-rollen verzamelen, terwijl je je huis verkoopklaar probeert te maken), want er was een tijger ontsnapt en die zouden we met een speurtocht op gaan sporen.
Twee dagen van tevoren leek het nog te gaan regenen. Aan de speurtocht besteedde ik iets minder aandacht, bovendien had de oudste aangeboden om vooruit te gaan lopen. Keurig. Daarnaast zou ik kinderen die al snel klaar waren met het knutselen, gaan schminken als een tijger. Check.
Het liep iets anders.
Cakejes versieren ging nog. Daarna de verrekijkers knutselen was al een grotere uitdaging, terwijl er notabene ook nog een moeder meehielp. Bij het wegbrengen van de uitnodigingen had een jongensmoeder me al gewaarschuwd. Wist ik zeker dat ik die kinderen samen uit wilde nodigen? Nou ja, de Vrolijke Sloper had mogen kiezen, dus het was nu eenmaal zo.
Bleek dus dat een bepaalde combinatie van jongens, zorgde voor een volledige explosie aan energie. Had ik rekening mee gehouden. Daarom gingen we ook naar de speeltuin na de speurtocht. Fout. Ik had éérst naar de speeltuin moeten rennen, daar ze volledig af moeten matten om vervolgens wellicht nog tot knutselen te komen.
Het schminken ging nog net, terwijl de kinderen buiten lieten zien dat ik het feestje ook in de PI in Vught had kunnen houden. Knutselen? Half bewerkte wc-rollen werden in alle haast achtergelaten, toen ik een tas met chips en ranja inpakte om naar de speeltuin te snellen. De speurtocht? Geen haar op mijn hoofd die daar nog aan dacht. Het huis uit! Weg!
De kinderen hadden het zeer naar hun zin. Terwijl de moeder en ik uitgeteld op een bankje zaten, werd er naar hartenlust gevoetbald en in het klimrek geklommen. Thuis werd er nog friet op tafel gesmeten en daarna was het weer voorbij.
Volgend jaar ga ik dus zeker weer naar een binnenspeeltuin.
Groetjes Kleine Ven
Foto's:
