12 juli 2019

Zonnig!

We meuge nie greijnze of krities zen in ons stukske, veijne veul leezers. Vur ons gevuul zen we da ok nie en wille we da ok zeeker nie zen. Afgeloopen ted hen we daor ok gaar gin reeje vur gehad, want ’t waar ons weer, ok al is ’t vur sommigte veulste heet. Wij gòn daor verstandig mi um en fietse enkelt langs ’t wòtter en in de schadoew as de zon supersommers schent. En we doen nog alted de dinger die we gèir doen; links en rèchs optreeje, schreijven over van alles en nog wa en veul buurte mi mooi minse. En over mooi minse gesproke; wij hen opgetròje vur Jan en Willy Pommer! Onzen bùrgemister naam afscheid nò jorre van traowen dienst. Ed, onze wethaauwer, vroeg of we wa wón doen in ’t gemintehuis. Da waar goewd òngevuuld! Vur da binnegebeure ha onze Klaas ’n spissjaal programmaatje gemakt en da moege we bé’t afscheid komme vertolke vur de raod en de genoodigde. ’t Waar buite stralend. We zón mi vierren in zwart en rood gekleed opkomme. ’t Wier lòtter dan verhoopt, en ’t waar vanaf ’n ongelukkige standplòts, mar toen ’t geluid ’t din, viel ’t niks teege. En die minse han toch d’n hille middag al moete luistere en nou nò ’t buffet kwame wij daor nog ’s aachteròn. ’t Waar goei publiek en d’n onze, Henk, Emile en ikke dinnen ons best. Munne mins ha ’n schón liedje vur Janne en Willy’s gemakt. ’t Waar goewd besteed, òn de snuutjes van de fistelinge te zien. Onze Klaas ha ingekalkuleerd da we ons programma zón inkorte bé gebrèk òn òndacht, mar da hoefde nie. Jan Pommer en z’n vrouw Willy kriege komplimènte en da han ze dik verdiend. Zèlde zónne goeien bùrgemister meegemakt. M’ne mins noemde hum ‘d’n besten bùrger’ die-t-ie oit is teegegekomme. De Pommerkes zen minse nor ons hart; alted in de weer en sympathiek. Ze zen same hier geweest toen wij ons gaauwe brùiloft han! Henk en Emile zón saanderdaags wir in de burries moete mi Brabants Bont en dan zó de tèmperatuur nog hógger worre. Wij begossen al te puffe toen we ’r òn dochte. Mar ok da is aachteraf prima verloope.
Sondags han we al wir plichtpleeginge op de rol staon, mar tussendeur wó d’n onze toch nog ’n stukske fietse dur de zon. Daorvur dinne we nor de Bluumkesbrug um wijer nor ’t Maximaknaal te reije. Daor èrgerde wèllie ons èige gruuwelijk. Han ze toch rond die brug al die prachtige blomme gemèijd! ‘Wor is zóiets nou toch in godsnaam goewd vur,’ greens onze Klaas. ‘Hier stonne prachtige kneupblom, wikke, rèinvaor, wondkleever, sintjanskrùid en kruiskrùid. Daor kwame zóveul vlenders en biejen op af… Nou hen ze ’r ’n dooi stuk van gemakt. Ze moessen ’s leere van d’r ingezèijde borders af te bleijve. Wie zó hiervur verantwoordelijk zen?’ We fietste wijer en kwamen onder de èikebeum terèchte. Daor zate baand umheene worrop ston: ‘Pas op processierups’. ‘Wa hedde daor nou òn?’ vroeg ik m’n èigen hardop af. ‘Daor moete nie gòn picknikke,’ bromde d’n onze. ‘Misschien is diejen tekst vur de rieps bedoeld…’ ‘Ze moete dieje rotzooi bestreije,’ riep ik, ‘en da kunne ze beeter doen as al die schón blommen oprùime.’
We han saoves nog ’n eetentje te goewd bé d’n Driehoek in Vinkel. Jonge, wa han we ’t daor getroffe! De gerèchte ware prachtig opgemakt en smakelijk. ’n Verwennereij en de reekening viel niks teege, hurde we van de zuster van onze Klaas. Toen we trugreeje, zette de leste zon de Wèrrest in wèrm zaacht licht.

Foto's:


0