Het lijkt wel of het mode aan het worden is. Ik vind het heel erg beangstigend. Met grote regelmaat (bijna wekelijks) komt het bange nieuws aan je voorbij. En steeds weer probeer je daar een voorstelling van te maken: Het doorrijden na een ongeval. Vroeger, echt wel heel lang geleden, is mij door een agent eens verteld nadat iemand een deuk in mijn auto had gereden zonder dat ik het wist, dat doorrijden na een ongeval heel erg zwaar werd gestraft. Doorrijden is een misdrijf, zei hij vol overtuiging. De veroorzaker, pleger van het misdrijf, is nooit gevonden dus wat moet ik ermee.. Misdrijf of niet. Och, en dan hebben we het over een deukje, wat materiële schade. Maar wat ik ook doe, wat ik ook probeer… Met de beste wil van de wereld kan ik me niet voor de geest halen hoe het iemand in zijn botte hersens haalt om door te rijden wanneer hij of zij bijvoorbeeld een voetganger over de motorkap ziet vliegen. Dan stop je toch.. dan verleen je toch hulp met alles wat je in je hebt.. Toch? Bijna vijftig duizend automobilisten rijden door na een aanrijding, waarvan ruim twaalfhonderd gevallen met persoonschade, zoals ze dat noemen. Vaak met zwaar letsel of de dood tot gevolg. Je zou het maar treffen, je zou maar het slachtoffer zijn van zo’n onbehouwen iemand.. Bizar, heel bizar. Ik ga niet over de straf, daar zijn rechters voor. Maar soms krijg je er tranen van in je ogen. Deze week was het in Helmond weer raak. Een 15- jarige jongen werd aangereden en raakte zwaargewond. De bestuurder reed door, de ‘held op sokken’. Och.. en dan lees je, ze raken in de stress, ze weten vanuit een soort van paniek daarna niet meer wat ze doen. Och germ. Zeker, kan allemaal…. Maar je geweten gaat later toch ook spreken. Zeker wanneer je leest/hoort dat iemand zwaargewond is of zelfs is overleden. Of zijn die figuren compleet gevoelloos, behalve wanneer hun zelf iets overkomt.. Met het grootste gemak bejaarden van soms wel tachtig jaar hun pas ontfutselen en hun bankrekening leegroven. Soms hebben ze pech en is de ‘buit’ een paar euro. De slachtoffers durven niet meer alleen buiten te komen. Het zou hun oma eens moeten zijn, de wereld zou te klein zijn. Ook lijkt het wel mode om zomaar een voorbijganger in elkaar timmeren, zomaar… Omdat het wel als kicken voelt. Hoe meer ik zoek en lees hierover hoe groter mijn onbegrip. Ik snap het echt niet. Het is een rare wereld aan het worden. Tenminste, dat is mijn idee. En ik ben niet alleen hierin, bemerk ik steeds vaker. Het ongenoegen van de ‘normale’ mens wordt steeds groter. Bizar, heel bizar.’En weet je, het maakt je soms best heel bang.
Foto's:
