09 oktober 2019

Klets van ons Eigen

Zo omstreeks de jaarwisseling waren Munne Mins en ik het beu. Er moest wat veranderen. Vandaar dat we er na de zomervakantie aan toe kwamen om een schema te maken. Mét nieuwe regels.

Kinderen verschillen nu eenmaal. Ook als ze uit één gezin komen. Dus waar de oudste zich volledig kan verliezen in spelletjes als Minecraft en Roblox en nu een serie over brandweermannen, zal het de middelste een worst wezen. Zij leest liever in haar Donald Duck Pocket.
Dat houdt eigenlijk ook in dat je verschillende regels zou moeten hanteren, maar dat gaat natuurlijk niet. Of misschien gaat dat wel bij anderen, maar bij ons is het ’t beste om één streep te trekken.

We dachten erover na, maar voordat we er ook werkelijk iets mee konden doen, waren we alweer maanden verder. Tijdgebrek, een ontbrekende ruggengraat….u kent het wel.
In de zomervakantie pakte ik een groot vel en zette daarop de dagen van de week, de nieuwe regels en de nieuwe straffen en beloningen. Zo wist iedereen waar hij of zij aan toe was. Dacht ik.

Het begon er al mee dat de vaste dag waarop Die van Men de meiden naar school zou brengen in de eerste week al veranderde. En in de tweede week ook. En in de derde week….nou ja, daarin bleek ik dus flexibel te moeten zijn.
Vrienden van ons hebben een geweldig gestructureerd leven. Het is voor iedereen duidelijk. Op maandag, woensdag en vrijdag brengt de papa de kinderen naar school en op dinsdag en donderdag is het de beurt aan mama. Op maandag gaan ze naar de BSO, op dinsdag en woensdag komt oma hen ophalen, op donderdag is het papadag en op vrijdag is mama er. Oh, ik zou er een rib voor geven als ik dat zou kunnen regelen.

Echter, mijn ouders werken nog, Munne Mins werkt in Amsterdam, een papadag zit er niet in. Gelukkig komt mijn moeder op sommige donderdagen even helpen. Het betekent dus wel dat het hele nieuwe regime op mijn schouders terechtkwam. En ik ben ongeveer zo consequent als een moestuintje van Albert Heijn. De ene keer doe ik het wel en de andere keer verschrompelt mijn voornemen al, omdat ik wel de als kan bedenken, maar niet de dan (als jij nog één keer….dan….).

Het zou overigens vrij simpel moeten zijn. Zo was een hernieuwde regel: nee is nee. En er stond ook duidelijk dat er niet meer gegild mocht worden en dat ze hun zussen niet als boksbal mochten gebruiken. Of dat lukt? Nee. Meisjes moeten nu eenmaal gillen. En zussen stompen hebben ze hier als een soort Olympische Sport verheven.

Het nee is nee werkte wel. Of althans in hun ogen. Zondag smeerde Die van Men ongevraagd een boterham met pasta voor de jongste. Toen ze die voorgeschoteld kreeg, gilde ze: “NEE, GEEN PASTA! IK WIL GEKLEURDE HAGELSLAG!” De middelste keek op van haar tablet en zei zonder enig sarcasme: ja, papa, en je weet het hè. Nee is nee.
Ik denk dat ik nog een keer met de meiden moet gaan praten.

Groetjes Kleine Ven

Foto's:


0