12 november 2019

ZIELIG

En dan ineens, sta je daar… Een schreeuw, een vloek… en je kan geen meter meer vooruit. En het vooruitzicht was zo leuk. We waren op weg naar de afscheidsreceptie van mijn vriend. Hij ging met ‘dik en dubbel verdiend’ pensioen. Het beloofde een mooi feestje te gaan worden, met heel veel gasten en dito mooie toespraken.. We keken er, net als alle overige genodigden, erg naar uit.

In de parkeergarage ging het fout. Ik zie nog de man die zich omdraaide bij het horen van mijn schreeuw. Hij moet minimaal hebben gedacht dat ik met mijn voet onder mijn voorwiel was gekomen… Of het nu een verdraaiing of verstapping was zullen we nooit weten, maar in één onbewaakt moment zat mijn, vorig jaar verkregen nieuwe, knie vol met vocht… Lopen was onmogelijk, voorzichtig staan met een verbeten trek op mijn mooie snoet, lukte nog net… Goede raad was duur. Wat nu?

Telefonisch heb ik mijn vriend op de hoogte gebracht van het gebeurde. Ik kon wel janken. Met geen mogelijkheid zou ik zijn feestje kunnen bijwonen. Terug naar huis, was de enige optie. In de avonduren, terwijl ik heel sip met een berg ijs op mijn knie op de bank verbleef, kregen we verslag van zijn prachtige afscheid… “Het was prachtig, een afscheid om nooit te vergeten. Zo mooi Jan, je had er eigenlijk bij moeten zijn”, kregen we van hem te horen.

En dan, heel raar, gaat het herstel heel snel. Twee dagen erna liep ik (bijna) weer als een kieviet. Wel met rekverband, maar toch. De zondag daarna waren we te gast op het jaarlijkse ‘feestje’ in Oirschot bij onze (oud) Pastoor. Niks aan het handje, het was weer een topdagje en we hebben ons reuze vermaakt. Misschien wel iets, te reuze.

Dinsdagochtend, ik sta gewoon op van de stoel.. En hoppa, daar was de vochtophoping weer… nog een graadje erger dan die van de parkeergarage. Ik kon zonder heftige pijn niet staan, zitten of liggen en…. ik was helemaal alleen in huis. Wat voelde ik me zielig en vooral alleen… Ik kon alleen nog maar vloekwoorden uitbrengen. Ik was, bleek achteraf, iets te enthousiast geweest met het snelle herstel.

Zielig ja, en alleen. Kun je, je het voorstellen. Zit je net op de bank met echt heftige pijn, ligt je ijszak nog op tafel. Of op een onmogelijke manier je krukken gaan zoeken die je schatje juist een dag terug weer achter het schot boven op zolder heeft opgeborgen.. Ik kon al die traptreden, heen en terug, wel naar de hel verwensen.

De snelle afspraak (ik kon dezelfde dag terecht na de aanvraag) met de orthopeed in het ziekenhuis verdient alle hulde. Zijn conclusie en boodschap na het prikken en een gemaakte foto: “Ik zie geen echte kwetsuren. Maar geef die knie wel even de kans om te herstellen, meneertje hyperdepieper”.

Bij het uitspreken van die laatste woorden zie ik bij mijn schatje een soort van geheimzinnig en ietwat meewarige smile op haar snoetje verschijnen.

Ja hoor, bedankt doktertje.