Veel mensen verwachten van mij dat ik creatief ben, vanwege de workshops van Mama Doet. De waarheid is en blijft dat ik weliswaar een creatief hoofd heb, maar twee linkerhanden. Altijd fijn dus, als dochterlief een surprise moet maken.
Als kind al had ik er een hekel aan. Zeker toen ik in groep 8 een gefiguurzaagde piano kreeg als cadeau en ik wel een rekstok met ringen had geprobeerd te maken voor de enige turnjongen in onze klas, maar dat het uiteindelijk een sneu, in elkaar gezakt hoopje vieze papier-maché was geworden.
Zo zag ik vorige week ook met enige jaloezie de surprise van een meisje uit de klas van onze oudste. Een figuur uit het spel Fortnite helemaal perfect nagemaakt. Tja, zei de moeder, nu hopen dat ze ook iets moois terugkrijgt. Mijn eigen dochter keek me aan en zuchtte. Van onze kant viel niet zo veel te verwachten.
Daarnaast ben ik toch ook nog steeds van mening dat het een kindersurprise is. Leuk als ouders meehelpen, maar het mag er toch ook best uitzien alsof een kind het heeft gemaakt? Of nou ja, als ik meehelp, ziet het er sowieso zo uit. Ach, mijn moeder had hetzelfde. Mochten we een poppetje van een wc-rol knutselen voor de kerststal op school. Zaten we om 23.00 uur allebei te janken omdat we zo waardeloos waren. Nog steeds kunnen we er niet echt om lachen.
Dus misschien heb ik er zelfs geen hekel aan, maar háát ik het. Dat geklooi met lijm, met kranten, met verf en dat het er nooit zo uitziet als je in je hoofd had bedacht. Deze keer trok onze dochter een lootje met de naam van een jongen uit haar klas. Die graag aan voetballen deed en aan gamen. Vorig jaar had ze ook een jongen. Van een paar dozen probéérden we een playstation na te maken. Het resultaat was te droevig voor woorden.
Diezelfde moeder van die Fortnite-surprise stelde voor dat we een tafelvoetbalspel na konden maken. Meteen twijfelde ik aan haar geestelijke vermogens. Ze kent me notabene. Ze wéét wat mijn handen niet kunnen. Maar zoals elk creatief mens dan zegt: joh, kijk gewoon een youtube-filmpje en dan kun je het zo namaken. Ja. Ooit zette ik zo’n filmpje op om te leren loomen en ook dat lukte niet.
Gelukkig was de Sint zo lief om alvast wat bestellingen af te leveren, dus een doos hadden we in ieder geval. En zwarte verf. En ja, ook wij keken op Youtube en op Pinterest en toen de kinderen in bed lagen, zat ik in een hoekje van het huis te bidden tot de knutselgod. Ook dit jaar zou mijn dochter helaas weggezet gaan worden als iemand die “er geen tijd en energie in gestoken heeft”. Maar dat is dus niet waar.
Het zit er niet in, lieve papa’s en mama’s van de kinderen van groep 6. Vraag mijn dochter om een tekening te maken, of een TikTokfilmpje, of een dansje en dat gaat geweldig. Maar knutselen? Iets maken van een doos? Nog erger: iets maken dat ergens op lijkt? Neen.
Dus ja, de doos is zwart. En gelukkig hebben we een printer. Volgend jaar mag ook de middelste een surprise maken. Ik denk dat we er gewoon maar twee gaan kopen. Al is het alleen maar om de eer van onze meiden te redden.
Groetjes Kleine Ven
Foto's:
