Van tevoren werd ik er al voor gewaarschuwd: na nummer drie heb je echt nergens meer tijd voor. Ik wilde dat natuurlijk niet accepteren, maar de werkelijkheid haalde me weer in.
De oudste heeft op tienjarige leeftijd ongeveer 10 fotoboeken. Het eerste half jaar, het tweede half jaar, het eerste jaar, het tweede jaar, het derde jaar…alles liet ik afdrukken. De jongste heeft één boek. Op zich valt het dus wel mee; ze hééft er in ieder geval één.
Doordat er inderdaad minder tijd is, kan ik me gelukkig ook veel minder druk maken. Bij de oudste was er paniek als er een dag geen fruit of groente werd gegeten. Bij de jongste ben ik allang blij als ze iets binnenkrijgt. Ook een reden waarom er in het nieuwe huis een slot komt op de voorraadkast. Ze gaat nogal eens op strooptocht.
De Vrolijke Sloper is een snoeper. Ze heeft het van geen vreemde. Als kind klom ik ook al op het aanrecht om de snoepdoos te pakken die op het bovenste kastje stond. Bij voorkeur als mijn moeder aan het bellen was en door de vaste telefoon geen kant op kon. Het feit dat ze me een doosje met zeven snoepjes gaf voor de hele week, was genoeg reden om te snaaien waar ik kon. Nog steeds overigens.
Als onze jongste kwijt is of heel stil, weten we al genoeg. Ze is een klein gehaaid ding. Zo waren we opeens de suikerpot kwijt. Had ze verstopt in de kast op haar slaapkamer. Vond ze lekker. Maar eigenlijk is niets veilig. Ook de spullen van haar zussen niet. Deze vakantie grote paniek: de nieuwe horloge van de oudste was kwijt. Overal gezocht. Vroeg ik tussen neus en lippen aan de Vrolijke Sloper of zij het misschien wist. Oh, zei ze, die ligt in het kastje van jouw bureau. Had ze verstopt. Vond ze leuk.
Het levert in ieder geval wel een paar leuke foto’s op, die ik echt ooit weer in ga plakken. Over dertien jaar ofzo.
Groetjes Kleine Ven
Foto's:
