12 juli 2020

Klets van ons Eigen

Oma kwam naar ons. Eindelijk. We hadden elkaar al een half jaar niet gezien. Tijd om bij te kletsen dus, al liep dat een beetje anders.

Ik had zowel boven als beneden flink opgeruimd omdat oma het huis nog niet gezien had, maar toen ze binnenkwam, liep ze met een stok. De bovenverdieping zou ze nooit halen. Ze leek ook kleiner, dunner, maar de grijns op haar gezicht was dezelfde als altijd.

Na een ronde door het huis, installeerde ze zich aan de bar in de keuken. Ze kreeg thee, maar dronk er niet van, totdat mijn moeder fluisterde: oma drinkt haar thee nooit zonder kuukske. Armoedig genoeg (en aan de lijn), was een stukje peperkoek het enige wat ik haar te bieden had. Met roomboter, dat dan weer wel.

Het hoorapparaat van oma begon ineens te piepen. Aan een kant is ze volledig doof, al een jaar of vijftig, maar het andere oor wilde nog wel eens iets oppikken. De piep bleef, wat ze ook deed. Mijn moeder wilde helpen en brak vervolgens het apparaat in twee. En toen hoorde oma niks meer.

Maar ja, ze was er nu toch. Dus spraken we in gebaren en via het tekenbord van mijn jongste dochter. Ze bewonderde de klassenfoto’s en riep uit dat mijn middelste wel een Indische leek. Als grapje schreef ik “Indische Melkboer?” op het tekenbord. We lagen allemaal dubbel.

Ondanks dat we best lol hadden, vond oma het ook stom. Gatverdamme, nu ben ik pas echt een oud wijf, zei ze. Ik schreef: gelukkig heb je je tanden nog. Waarop ze mopperde: ja, de helft dan.
Toen kwam Munne Mins binnen. Mijn moeder gebaarde dat oma iets over de klassenfoto’s moest zeggen. Oma raakte even in de war. “Wat?”, schreeuwde ze, “moet ik vertellen van die andere vader?”

Het duurde even voor de rust was wedergekeerd. Intussen zat oma achter haar hand besmuikt te lachen.

Groetjes Kleine Ven

Foto's:


0