BERLICUM – Op een filmpje is Ruud zelf op zijn racefiets te zien. Even later verschijnt zijn meerijdende oncoloog in beeld. “Twintig jaar geleden konden we niks doen. Nu wel, maar er is nog veel te bereiken”, zegt hij. De dokter prijst de positieve instelling van zijn patiënt. Terecht: Berlicummer Ruud Sijstermans (58) heeft niet lang meer te leven, maar fietst desondanks met familie en vrienden 750 kilometer om het onderzoek naar buikvlieskanker te steunen.
Door Wim Poels
Aan zijn uiterlijk en aan zijn manier van doen is niet te zien dat Ruud doodziek is. Sterker nog, hij heeft een heel positieve uitstraling. Het zit in zijn karakter. En gaat het even wat minder, dan zijn er wel anderen die hem helpen. “Onlangs zag ik dat mijn bergschoenen versleten waren. Ik wilde geen nieuwe kopen, want ik dacht toch nooit meer de bergen in te gaan”, herinnert hij zich. Maar zijn dokter praatte op hem in. “Waarom? Nu kan het nog.” En dus gaat hij over een paar weken met zijn vrouw naar Oostenrijk. Met gloednieuwe bergschoenen.
Even terug in de tijd. In mei 2018 slaat het noodlot bij de familie Sijstermans toe. Ruuds vrouw Darja krijgt te horen dat ze borstkanker heeft. De kwaal is te behandelen. Een maand later is het opnieuw raak. Ruud heeft darmkanker. Een operatie en een chemokuur volgen. Een jaar later is er een controle. Bij Darja is alles, net als nu, prima. Maar bij Ruud zijn nieuwe uitzaaiingen gevonden in het buikvlies. Dat is gevaarlijk, want daaraan zijn veel organen verbonden waar de ziekte naar kan overslaan.
Anders dan jaren geleden is er nu wel een behandeling mogelijk: een Hipec-operatie. Tijdens een tien uur durende ingreep wordt de buik opengeklapt en het kwaadaardige weefsel weggesneden. Van het buikvlies maken de chirurgen een kommetje, dat een uur lang aan warme chemo wordt blootgesteld. Dan wordt de zaak weer dichtgenaaid.
“Ik kwam er goed uit”, herinnert Ruud zich. De eerste scans waren prima. Maar later werden er toch weer uitzaaiingen in de buikwand gevonden. Op zich operabel. “Toch wilde de chirurg eerst het buikvlies bekijken”, vertelt Ruud. Een slecht-nieuwsgesprek volgde. “Het was alsof er rijst in was gestrooid. Overal zaten kleine tumoren. Er was niks meer aan te doen.”
Het was een enorme klap die Ruud en Darja te verwerken kregen. “De eerste vraag die een kankerpatiënt in zo’n geval stelt is: hoe lang heb ik nog? Maar ieder geval is anders. Het kan zijn dat ik nog een half jaar heb, het kan ook anderhalf zijn. Hoe dan ook, voorheen ging je uit van herstel. Nu werd dat helemaal anders”, kijkt Ruud analytisch terug. “Je moet veel dingen regelen. Eerst de harde kanten: wat gaat er gebeuren als ik er niet meer ben? Daarna kwamen de zachtere kanten naar boven. De vraag wat ik nog wil in het leven, nu het nog kan.”
In diezelfde tijd kwam het bevriende echtpaar Liesbeth en Rudie van den Berg met de suggestie ‘iets’ te doen voor een goed doel. Bijvoorbeeld het onderzoek naar buikvlieskanker, waar Ruud overigens zelf aan meedoet. Met Ruud en Darja sloegen ze de handen ineen. Als lid van fietsclub ’t Goei Smoesje kwam Ruud op de gedachte om een fietstocht te maken langs de negen ziekenhuizen waar de Hipec-operaties worden uitgevoerd. Een rondje van 750 kilometer. Het idee voor de actie ‘467 miles against cancer’ was geboren.
Ruud laat de actie rechtstreeks via het KWF lopen. “Het fonds neemt je dan een aantal zaken uit handen. De financiën bijvoorbeeld. Ik vind het een prettig idee dat het geld rechtstreeks naar het KWF gaat, dat ik daar niet zelf tussen hoef te zitten”, legt Ruud uit.
Voorwaarde is wel dat je actie minimaal 2.000 euro opbrengt. Dat leek een mooi doel. Maar na twee dagen was het bedrag al bijna binnen en verhoogden Ruud en Darja de doelstelling naar 5.000 euro, om het drie dagen later op 7.500 te zetten. Maandag stond de teller op 11.600 euro en was het streven naar 15.000 bijgesteld. “Ik hoor vaak dat mensen vinden dat ik veel voor hen gedaan heb. Nu doen ze graag iets terug”, vertelt Ruud.
Ruud, Darja, hun jongste zoon Mike, Rudie en Liesbeth maken er een etappekoers van. Ze gaan naar de startplaats, rijden naar het volgende ziekenhuis en nemen de trein terug naar de startplek. Anderhalve week geleden reden ze het derde deel: van Eindhoven naar Nijmegen. ’t Goei Smoesje deed voor de gelegenheid mee. “Die club is er een die echt meeleeft met de leden”, stelt Ruud vast. “Mijn tempo ligt niet meer zo hoog. Ik rijd misschien 24, de club normaal 34. Darja rijdt met een elektrische fiets. Maar zonder morren pasten de leden zich aan. Ze knalden naar het Catharina in Eindhoven, reden rustig mee naar Nijmegen en gingen hard weer terug naar Berlicum. Onderweg werd er ook nog voor drank en wat te eten gezorgd. Mooi toch?”
De komende maanden worden de resterende delen afgelegd. De langste etappe is 190 kilometer. Die wordt in twee stukken gesplitst. Maar de twee etappes van 110 kilometer haalt Ruud nog wel. “Natuurlijk, na zo’n rit als die van vorige week ben ik naar de kloten. Maar ik geniet er wel van, al is de reden van de tocht niet leuk. En stiekem levert het heel veel geld op. Het KWF kan het goed gebruiken, want in deze coronatijd kunnen veel grote acties van het fonds niet doorgaan.”
Meer info over de actie van Ruud en Darja vind je op acties.kwf.nl/fundraisers/ruudsijstermans/miles-against-cancer. Daar kun je ook doneren.
Ruud bij het Radboud-ziekenhuis
Foto's:
