HEESWIJK – Met het starten van de vaccinatie beleefde Nederland afgelopen woensdag het begin van de ommekeer. 6 januari was meer dan een dag met een symbolisch spuitje, sinds die dag zijn er al heel veel medewerkers in de acute zorg en de ouderenzorg ingeënt. Jesse van de Nieuwenhuijzen ontving zaterdag zijn eerste prik. Hij werkt met ouderen met dementie op de afdeling Kastanjedreef van Laverhof-locatie Cunera|De Bongerd in Heeswijk.
“De vaccinatie in Veghel was heel goed geregeld”, merkte Jesse. “Vijf minuten voor het opgegeven tijdstip moest ik op de locatie zijn. Ik werd netjes naar een parkeerplaats verwezen Daar werd gevraagd of ik mijn spullen bij me had, zoals een gezondheidsverklaring en een ID. Daarna was het een kwestie van aansluiten in een behoorlijke rij, op anderhalve meter. Het liep gelukkig aardig door, als een soort lopende band. Aan het eind werd je gewezen op de plek waar je je prik kon krijgen.”
Het krijgen van de vaccinatie zelf was voor Jesse een fluitje van een cent. “Het was maar een klein naaldje, ik voelde er bijna niks van. Daarna moest ik een kwartier zitten. Want al werden we keurig gerustgesteld, het kan bijvoorbeeld zijn dat de spanning eruit komt. Ik merkte daar niks van. De twee dagen erna had ik een beetje spierpijn, was de plek van de prik wat beurs. Maar nu, vier dagen na de prik, merk ik niks meer.” Op 30 januari krijgt Jesse zijn tweede en laatste prik. Iedereen die belt voor vaccinatie, maakt meteen twee afspraken.
Je laten vaccineren is niet verplicht voor het zorgpersoneel, maar Jesse heeft nooit getwijfeld. “In het voorjaar zijn we zwaar getroffen, er zijn op de afdeling verschillende cliënten overleden. Er is veel verdriet geweest en als personeel en families hebben we alle ballen omhoog moeten houden. Dat ik me laat vaccineren doe ik dan ook nog meer voor de cliënten dan voor mezelf. En al verandert er niet meteen heel veel, we dragen bijvoorbeeld nog steeds mondkapjes en als het nodig is beschermende kleding, ik merk wel dat de rust terugkeert. Ik zie ernaar uit dat we weer een beetje normale zorg kunnen leveren. Dat kan mij niet snel genoeg gebeuren.”
Hij weet dat er collega’s zijn die twijfelden. “Ze vroegen zich af wat het op de lange termijn doet. Tegelijkertijd merk je dat het vertrouwen wint. De mensen die het vaccin maken en goedgekeurd hebben, weten wat ze doen. En uiteindelijk voelen we ons verantwoordelijk voor onze cliënten. Ook mijn collega’s doen het voor hen.”
Tijdens het krijgen van de prik werd Jesse niet zozeer emotioneel, hij voelde vooral trots. “We hebben een moeilijke tijd gehad, maar samen hebben we het toch mooi gedaan. Ik besef echt wel dat het nog niet afgelopen is, maar de prik is wel het begin van het einde.”
Jesse wordt gevaccineerd
Foto's:
