16 februari 2021

Klets van ons Eigen

Was het maar alvast maart of april. Was het maar alvast februari 2022. Was het maar alvast zomer. Was het maar alvast een ander moment, maar niet nu.

Was het maar niet nu, de laatste dagen voor het Feest der Feesten, dat we met het hele gezin hadden gevierd. Was het maar niet overmorgen, met de meiden hossend over straat. Was het maar alvast maart, in plaats van zaterdagavond. De zaterdagavond waar Die van Men jarig was geweest, als prins, tijdens het prinsendiner, tijdens carnaval. Wat was het een avond geworden om nooit te vergeten.

Geen voorpret. Geen dikke laag make-up. Geen carnavalsmuziek door het huis. Het spijt me, maar sinds een week is de moed me in de schoenen gezakt. Misschien toen de eerste posts op Facebook verschenen. Als je niet binnen 24 uur een aantal carnavalsfoto’s plaatst, krijg ik van jou een borrel. Ik ben er inmiddels een hoop schuldig, maar ik wil ze niet eens zien. Het is nog maar het enige wat we kunnen doen: terugkijken. Nog niet eerder in ons leven, is er zo weinig toekomst geweest.

Was het maar juni. Of willen we in juni dat het maar alvast september zou zijn? We lijden niet alleen onder onze eigen beperkingen, maar ook door de noodkreten van onze lieve kappers, horeca-ondernemers en winkeliers. We buigen ons hoofd voor de winkeleigenaar die een shirtje van 17 euro af komt geven – op bestelling – want ja: ze moeten toch iets. Het zijn mensen die we kennen, die we de wereld gunnen en die we niet allemaal kunnen helpen.

Ja, was het maar….maar geen idee wanneer. Was het maar 2019, of het jaar ervoor. Konden we het nog maar even opnieuw beleven. Was het maar….we weten het niet. Wordt het weer zoals vroeger en zo ja, vanaf wanneer?
Wanneer mag ik weer mijn vriendinnen knuffelen, met het gezin op bezoek bij mijn 95-jarige oma. Wanneer mogen we weer het leven vieren en de verdrietige mensen troosten. En was het maar al zo ver. De rek is er nu wel uit.

Groetjes Kleine Ven

Foto's:


0