08 april 2021

Hardleers

Wij zaate vort mi smart te waachten op d’n oproep vur inènting en waare niks te spreeken over de lange waachtted. Mar eindelijk viel hier d’n brief vur de inènting binne. We kossen ’n afspraak maake…. Meer as ’n half uur hi d’n onzen òn de tillefoon gezeete. Òn d’n andere kant klonk ’t steeds da alle meedewerkers bezet waare en da-t-ie zó spoedig meugelijk geholpe zó worre. ‘D’r wordt daor gruuwelijk gelooge,’ greens onze Klaas.
D’r zen zat minse van menne leefted die de prik al gehad hebbe. Die hen daor dan wel vur nor Hèlmond, Bèrge of Vèghel gemoete… We kunne pas in de twidde week van april terèchte. Nee, wij worre nie vrolijk van die ‘intelligente vaksinasie’ die dur ons regeering bedocht is.
Toen m’ne mins in de krant laas over d’n ùitstoot van kankerverwekkende stoffe dur d’n asfaltcentraalen in D’n Bosch wier ie nog sjagrenniger, mar ’t weer waar goewd en wij han ons èige beloofd lèkker te gòn fietse. Kosse we mooi mee dieje rotzooi efkes vergeete.
’t Waar prachtig: slootkante vol haoneklótjes, wendbluumkes, eereprijs en hegge mi wolke wit van de sleedórre. In de heuf lichtte de geel kruine van d’n treurwilg op en de magnolia’s stonnen al volop te pronke. Bij dieje treurwilg moesse we denken òn dieje klèine die de naam ’n bietje vergeete waar, mar innins vur d’n dag kwaam mi nog iets schónders: verdrietboom!
We waare de ellènde van de mèrge al bekant hillemòl vergeete, toen we daor aachter bij Vinkeloord innins wir ’n por plakke teegekwaame die òlling geel oranje laage kapot te gaon. We roeken ’n rotlucht. ‘Die boerre gordjuu leeren ’t ok noit,’ sakkerde onze Klaas. ‘Pas nog ’n hil stuk in de krant da ziektes as Parkinson mee in de wirreld komme dur zón smerrige bestrijdingsmiddele, um ’t over de stèrfte òn bieje mar nie te hebbe, en hier gòn ze gewoon deur de netuur te vernietige. ’t Is godgeklaagd da dees nog steeds ongestraft gebeure kan. Vruuger waar d’n boer beschermer van ’t milieu. Nou vur deezen boer gèldt da zeeker nie mar da hij zóiets nog steeds duu, is nie te prùime.’
Saanderdaags, op de moisten dag van de mèrtmònd, fietste wij nor de Skeijndelse Steeg um daor te geniete van de netuur. Onze Klaas ha d’n tocht bedocht umda de anemoontjes en de sleutelblommen zón bloeie. Hij krieg volop gelijk: de prachtigste witte en geel kusses langs weeg en sloote! Onbeschreijflijk mooi en lèkker rùike! En wa ginge de veugelkes te keer! ’t Waar gewoon ’n gejubel zoowas ’t in teije nie te heure waar geweest. In de hegge honge witte wolke van de sleedórre en ge roekt ’t vurjaor in de ontluikende kannidasse. Via de Kruissteeg en ’t Ben Peterspad drùlde we nor de Meulehèij en daor òn de visvijver aate we tevreejen ons brood op. We dinne deur nor ’t Woud en Tielekeshoef, de Brandsestraot, de Keerdijk en de Poeling en we viete bij Keesjes ’n lèkker ijsje. Unnen dag um noit te vergeete! Onze Klaas vroeg saoves of ik nog wies wèlke blomme ik ammòl gezien ha en dan ha-t-ie wel gèire de Brabants name. Ik begos mi mèijzuuntjes, petunnekes en platgaoter, mar toen ik speenkruid zin, riep ie mee: ‘nee, da he’k oe al eer verteld, die geel stèrrekes hiete ‘haoneklótjes’ en ge mót vort weete worrum.’ Ik moes tot m’n schaand bekenne da’k da nie mer wies. ‘En hoe waar d’n Brabantse naam vur ‘pinksterblom’ ok wir?’ vroeg ik. M’ne mins schudde z’ne kop en zuchtte: ‘kikforsblom, mar da’s òn aow nie besteed.’

Foto's:


0