De gemeente Sint-Michielsgestel bestaat in 2021 25 jaar. Weekblad de Brug maakt in samenwerking met de gemeente Sint-Michielsgestel daarom een serie van 25 portretten van gewone inwoners, die een bijzondere band met het getal 25 hebben.
Deze week aflevering 6: Leontine van Roosmalen woont op 25 april 25 jaar in Sint-Michielsgestel. Sowieso gebeurden er voor haar belangrijke dingen op 25 april.
Heb jij een speciale relatie met het getal 25? Stuur een mailtje naar smg25@janenjanmedia.nl en misschien word jij in deze rubriek geportretteerd. Deelnemers krijgen een vergroting van hun door Jan Zandee gemaakte portretfoto cadeau.
SINT-MICHIELSGESTEL – Op 25 april is het 25 jaar geleden dat de Gestelse Leontine van Roosmalen de overdracht van haar huis aan de Bokkenheuvel tekende. Haar inmiddels overleden hond Lexor was geboren op 25 april. En een oud-collega, die een goede vriend werd, overleed op die datum. En o ja, zelf is ze ook de 25e jarig, maar dan in juli. Dit jaar wordt ze 52, het omgekeerde van 25.
Door Wim Poels
Leontine werd geboren in Den Bosch, maar groeide op in Den Dungen. Ze werd financieel adviseur bij Interpolis in Tilburg. Haar eerste huis was een appartementje in haar geboorteplaats. Maar een echt stadsmens was ze niet. Liever zou ze weer teruggaan naar Den Dungen. “Daar was op dat moment niks betaalbaars te krijgen. Het enige alternatief was voor mij Sint-Michielsgestel. Ik ben naar een paar woningen wezen kijken, maar dit huis stond me meteen heel erg aan. Mijn vader en zwager waren meegekomen naar de bezichtiging. Voor ik hun advies gehoord had, had ik het al gekocht.”
Veel spullen had ze niet, geld voor een serieuze opknapbeurt ook niet. Dus na twee dagen schilderen, trok ze er al in. “Een huis met vijf slaapkamers, bijna leeg. Het is zo’n wijk van rond 1980, met afwisselend koop en huurwoningen. Veel mensen woonden er al vanaf het begin, toen ik hier kwam was ik zo’n beetje de jongste. Inmiddels behoor ik tot de ouderen. Het is leuk dat er nu mensen van allerlei leeftijden wonen. We doen ook het nodige samen. Zo hielden we drie keer een Kerstmarkt voor het goede doel, waaraan de hele straat meedoet.”
Toch was ze in het begin niet iemand die heel veel sociale contacten had. Natuurlijk, ze kende de mensen direct in de straat. Verder bestond haar leven voornamelijk uit twee dingen. Veel tijd stak ze in haar werk. Bij Interpolis viel ze op door haar opvattingen. Ze vond dat teams meer zichzelf moesten sturen, dat individuele werknemers meer eigen verantwoordelijkheid moesten krijgen. Ze werd er de jongste leidinggevende van zo’n team. “Toen was ik 25. Weer dat getal.” De rest van de tijd zat in sporten, voornamelijk fietsen en hardlopen.
In een klap veranderde dat. Thuis, in haar jeugd, groeide ze op met een hond in het gezin. Ze was gek op die huisdieren, maar vond die niet passen bij haar uithuizige levensstijl. Op een mooie zaterdag in juni 2002 ging ze samen met haar vader asperges halen bij een boerderij in Sint-Michielsgestel. Bij de deur stond een bordje: puppies te koop. “Mijn vader wist al meteen: dit gaat fout. Ik heb geen asperges gezien, maar ben meteen naar de honden gaan kijken. Ik wist wat het is een hond te hebben, dus ik sprak met mijn ouders af: mocht het toch niet lukken, bijvoorbeeld omdat hij niet alleen kon zijn, dan zouden zij hem eventueel nemen.”
Twee dagen later was ze eigenaar van een bijna acht weken oude kruising tussen een Groenendaler en een witte herder. Lexor, geboren op 25 april, veranderde haar leven. Plotseling nam ze de tijd een paar keer per dag met de hond te gaan wandelen. “Ik kreeg er meer sociale contacten door. De mensen direct in de straat kende ik natuurlijk wel, maar nu zag ik ook veel bewoners van wat verder weg. Ze dachten soms zelfs dat ik nieuw was.” Ondanks zijn omvang, Lexor had met zijn 47 kilo het gewicht van een forse witte herder, terwijl in zijn vacht het zwart van de Groenendaler terugkeerde, werd hij een grote kindervriend. “Kinderen in de omgeving speelden graag met hem, kwamen ook wel naar hem vragen. Natuurlijk was het wel een beetje oppassen wanneer je hem aan de lijn hield of losliet. Je wilt niet dat hij een klein peuter in zijn enthousiasme omverspringt.”
Ondertussen zette Leontine ook in haar privéleven de nodige stappen. Ze was al een paar keer gewisseld van werkgever. Steeds meer legde ze zich toe op financial lifeplanning, pensioencoaching en hypotheekadvies. Waarbij het haar opviel dat veel senioren kiezen voor meer standaard, algemene oplossingen. “Terwijl je juist zou moeten kijken naar wat voor jou belangrijk is. Misschien wil je in de jaren voor je pensioen wel minder gaan werken. Gaan huren en leuke dingen doen met de overwaarde van je huis. Of ervoor zorgen dat er zoveel mogelijk bij de kinderen terecht komt.” Ofwel: ze vond dat mensen eens goed moesten nadenken over wat ze werkelijk nog wilden met hun leven.
Zoals dat wel vaker gaat: Leontine trad op als adviseur voor anderen, maar vergat zichzelf. Want ze had een eigen grote droom: een paar maanden per jaar in Oostenrijk verblijven en te genieten van de bergen en de natuur daar. Lang deed ze daar niets concreets mee, tot ze er met een collega-lifeplanner over sprak die vroeg wat het kostte. “Zo raar. Je adviseert anderen en hebt nog nooit uitgezocht wat je eigen droom kost.” In de weken erna ging ze aan de slag. In Oostenrijk kon ze natuurlijk ook online werken. Bij elkaar bleek het te realiseren om vier maanden per jaar in dat land te verblijven. Lexor was inmiddels op 11-jarige leeftijd overleden, dus dat was geen handenbindertje meer.
Hoe belangrijk het is om te doen wat je werkelijk leuk vindt en dat niet uit te stellen, werd haar nog eens duidelijk door twee ingrijpende ervaringen. Haar vader zei een keer dat hij de Vierdaagse wilde lopen als hij met de VUT zou zijn. “Waarom niet nu?”, vroeg Leontine en de twee voegden de daad bij het woord. Kort daarna werd pa ziek. Al leefde hij nog tien jaar, de Vierdaagse lopen had er in die tijd niet meer ingezeten.
En er was die inspirerende oud-collega, Bèr. “We hebben bij Interpolis maar een half jaar samengewerkt voor hij arbeidsongeschikt werd. Daarna bleven we bevriend. Bèr was opgegroeid in Bandoeng, had in Nederlands Indië veel meegemaakt. Daar vertelde hij niet veel over, toch heb ik met hem diepzinnige gesprekken gevoerd. Hij had nog veel leuke dingen willen doen, maar wilde daar pas aan beginnen als hij niet meer in staat zou zijn jaarlijks te overwinteren in Spanje. Door een hersenbloeding heeft hij al die dingen niet kunnen doen.” Zes jaar geleden overleed hij, op 25 april.
De jaarlijkse periode in Oostenrijk geven Leontine rust en geluk. Ze wandelt er veel, fotografeert en geeft ook workshops ‘fotografie met de mobiele telefoon’ aan toeristen. De laatste tien jaar is ze zelfstandig ondernemer als pensioencoach/financial lifeplanner/geld-uit-de stenenspecialist en fotograaf. “Want ik merk dat de stappen die ik gezet heb mij veel vrijheid geven. Die gun ik anderen ook.”
Foto's:
