Het was meer dan een jaar geleden en dan hadden we nog afgehaald en het thuis opgegeten. Een beetje stiekem ook, met een stoel ertussen, vanwege de coronaregels. Maar nu gingen we dan echt met z’n vijven naar het restaurant.
We waren in Vinkel. Jaren geleden waren we er met een nog grotere groep geweest, maar dat was natuurlijk al een tijdje niet mogelijk. We zijn met z’n vijven, moeders van school, op een onwaarschijnlijke manier samengekomen. Iets met sneeuwbuien in de meivakantie, met z’n allen naar Julianatoren, maar bevroren eindigen in een indoor speelparadijs. Het beviel zo goed dat we amper twee maanden later met z’n allen een midweek weggingen.
Ook dat is inmiddels twee jaar geleden. We hebben hoop voor de herfstvakantie en dan zal het de vijfde keer zijn dat we met vijf moeders en 10 kinderen op pad gaan. Succes verzekerd, ook al is de oudste 13 jaar en de jongste 7 jaar.
Het liefste hadden we van tevoren gevast, aangezien er zo veel kleine hapjes waren die we konden bestellen. Enthousiast gingen we van start. Zes voorgerechtjes, twijfelen over een zevende, of toch maar de biefstukpuntjes. Het liefst andersom begonnen: met de toetjes, maar we konden ons gedragen.
Dat gold niet voor ons gebulder. We lachen hard. Allemaal. Ik val niet eens op, moet je nagaan. Het zorgde diverse malen voor omgedraaide gasten en gefronste gezichten, wat overigens best gek is. Mogen we na al die maanden ook niet meer uitbundig zijn?
Natuurlijk aten we te veel. Hadden we die laatste brownie niet moeten nemen. En had ik wellicht – als chauffeur – niet die twee duiven moeten ontwijken op de terugweg. Ja, ik slingerde een beetje, maar het waren vooral de reacties in de auto waardoor ik een gevaar op de weg werd. Terwijl ik van alle kanten uitgescholden werd voor mafklapper, kon ik niet meer rijden van het lachen. Tranen rolden over onze wangen, terwijl ik met amper dertig kilometer per uur over de weg hobbelde.
We kwamen heelhuids thuis. Hadden er nog een hele avond last van, maar we willen snel wéér. Alleen mag ik dan niet meer rijden.
Groetjes Sophie Fleur Verbiesen
Foto's:
