10 oktober 2021

Klets van ons Eigen: Op stap

Ineens is de agenda bomvol. Willen Munne Mins en ik naar de bioscoop, hebben we ergens eind november pas een weekend vrij. De rust is ver te zoeken.

Een jaar geleden kroop ik bijna tegen de muur omhoog. Zeker toen er ook nog een avondklok kwam. Niet dat ik vaak ’s avonds weg was, maar het idéé. Ondanks dat het fijn slapen was, had ik nog altijd liever de hangjongeren bij ons tegenover, dan die complete stilte.

Eén keer weigerde ik. Ik wilde om 20.55 uur nog niet naar huis. Het was te gezellig. Had ik even buiten mijn kinderen gerekend, wiens woedende belletjes op papa’s telefoon, me duidelijk maakten dat je als moeder geen regels meer mag breken.
Vorig weekend was er ineens weer een feestje in De Kentering. Er kwamen artiesten en er was een band, maar serieus, ik was zelfs gegaan als ze gewoon een cd’tje opgezet hadden. We mochten weer op stap! De zware make-up werd uit het stof gehaald, er werd hysterisch heen en weer geappt over de kleren die we aan moesten en vooraf werd al besloten waar we na afloop nog even heen zouden gaan voor een broodje gebakken ei.

De rest van de week was ik kapot. Volledig gesloopt. Mijn bierconditie is weg, mijn uithoudingsvermogen is kapot en van de weersomstuit kreeg ik opvliegers van zoveel lichaamswarmte om me heen. Maar wát was het gezellig.
En ja, nu is het elk weekend wel raak. Een feestje hier, een verjaardagspartijtje daar, een in te halen avond in het theater, een in te halen feest in het Gelredome. Zelfs de herfstvakantie zit vol met in te halen weekendjes en midweekjes weg. Kortom, het lijkt drukker dan ooit. Maar eigenlijk is het weer normaal, alleen zijn we het verleerd.

Groetjes Sophie Fleur Verbiesen

Foto's:


0