Toen ik 6 of 7 was zag ik voor het eerst een circus en ik wist meteen dat ik het liefste clown wilde worden. Ik had mijn eerste kriebels.
Toen ik 9 was zag ik Toon Hermans op een kleine zwart-wit televisie. Ik kreeg weer die kriebels en ik wist dat ik een soort Toon wilde worden. Ik stotterde, maar ik wilde in Carré.
Zingen kon ik wél en dus begon ik liedjes te maken en op te treden. Van mijn 16de tot mijn 28ste trad ik op met ‘Het Slimme Gras’. Met een soort ‘nederpop/chansons’ doorspekt met vreemde lachwekkende situaties. En ieder optreden had ik weer de kriebels. Uiteindelijk moest ik geen clown of Toon worden, maar gewoon Henk. Dingen doen vanuit je hart. Applaus is maar betrekkelijk.
Ik heb je gezien bij de Sinatra Tribute in Hasselt, waar je zo de zenuwen voor had. Een swingende Big Band en dan je eerste aankondiging: Flore!
Mooie naam voor een mooi meisje dat daar op het podium stapt. Dapper hoor. En ik krijg weer de kriebels. Maar dit keer zijn ze anders. Ik voel trots in me opkomen, terwijl het jouw verdienste is. Geen scheve haardos, geen gestruikel over kabels of met je hakken in je jurk; je zette een paar prachtige liedjes neer. Wat zou ik graag een keer samen met jou een nummer doen. In jouw schaduw dan.
En toen kwam mister Frank-in-Person. Wát een stem en wát een performance! Alsof je bij Sinatra zit.
Dan doe jij ook nog twee duetten met hem en een solo. Nachtegaal!
‘Flore Nightingale’ J
Zing vanuit je hart en word steeds meer Flore. Kriebels en kus.
PS: Deze ‘recensie’ is verre van objectief, want ik schrijf als trotse pappa, ook al noem ik mezelf nooit zo, want ik heet gewoon…
Henk
Foto's:
