Het is inmiddels twintig jaar geleden dat ik naar Dublin vertrok om daar als au pair te gaan werken in een gezin met maar liefst vijf kinderen. Huilend stapte ik met mijn grote, groene koffer de douane door op Schiphol. Was dit nu echt wat ik wilde? Een jaar lang heimwee? Waar was ik in godsnaam aan begonnen?
De oudste zoon van het gezin was een jaar of 13 en de jongste een meisje van net 3. Het werd de tijd van mijn leven, waar ik de taal leerde, waar ik vrienden maakte, waar ik verliefd werd op het natuurschoon van dit land, waar de muziek mijn hart raakte en waar ik zeg maar iets ‘volwassener’ werd. Ik werd niet alleen au pair, maar een lid van de familie.
Dus toen ik na een jaar weer richting Schijndel vertrok was ik opnieuw verdrietig. En zo ook het jongste meisje, dat zei: “Ik dacht dat we vrienden waren, maar echte vrienden gaan niet weg. Ik ben heel boos op jou!”
En ook al wist ik dat dit een opmerking van een peuter was, toch brak het daar mijn hart.
Door mail en social media hield ik alle jaren contact met de familie. Zo zag ik dat de oudste naar Engeland verhuisde, de tweede zoon twee adoptiekinderen kreeg en de middelste dochter ten huwelijk was gevraagd. Ik volgde iedereen, maar van de jongste hoorde ik niks.
Toen de uitnodiging op de deurmat viel voor de bruiloft maakte mijn hart een sprong. Ik was blij, emotioneel en bloednerveus. Ik ging ze eindelijk allemaal weer zien na twintig jaar. En vorig weekend was het zover.
Terug op Ierse bodem. De natuur nog even mooi, de mensen nog even aardig. De ontmoeting met mijn oude au-pairgezin was warm en oprecht. Twintig jaar bleek niets te zijn.
En de jongste? Zij viel me in de armen en zei: “Ik wist het wel… echte vrienden gaan nooit ècht weg, zij komen altijd terug!”
En daarmee brak ze weer mijn hart.
Foto's:
