We zitten in de flow van huwelijksejubilea; mijn schoonzus is 30 jaar getrouwd (ivoor), wijzelf dit jaar 40 jaar (robijn), een oom en tante 50 jaar (goud) en een andere oom en tante 60 jaar (diamant).
Zestig jaar getrouwd en dan gescheiden omdat hij in het ene tehuis zit en zij in een ander verpleeghuis, leve het zorgstelsel Nu waren ze even weer bijeen met een corsage op hun borst, Aandoenlijk. Oom stokdoof, tante is nog helder maar kan moeilijk adem happen, terwijl ze haar hele leven aan het woord was. We hebben gezongen “Lang zullen ze leven” omdat het zo hoort, maar ik gunde ze stiekem niet al te lang.
En dan de gouden bruiloft: 125 kilometer héén om te feliciteren en verder tegen je eigen vrouw te praten, omdat ik na de felicitatiekus niets meer hoorde dan Jan Smit en “Wat een prachtig weer hebben we toch getroffen!”
“Ja, fantastisch”. “Wat een geweldig buffet!” “Ja, van de beste Chinees uit de wijde omtrek.” Maar ze waren dankbaar dat wij er waren, dat telt.
Sociale en familiaire contacten moeten we koesteren, zeker. Maar die onvermijdelijke vraag, nadat men je heeft herkend als ‘Henk van tante Marie’ – dat ben ik dus – “Hoe gaat het?” Ik heb een allergie ontwikkeld voor die vraag.
Bedoel je financieel, gezondheid, familieomstandigheden of qua werk? Waar moet ik beginnen … en héb je 2 uur?
“Hoe het gaat…?” Ja, wel goed … de druk mag wat minder, de opdrachten wat meer, een keer hartritmestoornis en financieel, daar heb je geen bal mee te maken. Kortom: Het gaat goed!
En dat is precies wat de ander wil horen. Niemand zit op een feest te wachten op een lang verhaal waarin alle ellende van een mensenleven over je wordt uitgestort. Dus de code is: als iemand vraagt “Hoe gaat het?” dan zeg je “Goed!”
Al is het nog zo k…!
Henk
Foto's:
